มายารักจอมเจ้าเล่ห์

ตั้งแต่จำความได้ พลอยณภัสร์ ก็มีแต่กันต์อยู่ในหัวใจมาโดยตลอด แม้ว่าเธอจะทั้งสวย ทั้งรวย ยั่วยวนก็เก่งพอๆ กับยั่วโมโห สัดส่วนความสาวก็อวบอิ่มน่าขย้ำ คนแบบเธอแค่กระดิกนิ้วขี้คร้านผู้ชายก็กระโดดเข้าใส่ แต่หัวใจเธอกลับมีไว้ให้เขาเพียงผู้เดียว ผู้ชายปากหนักไม่ว่าจะโดนรุกแค่ไหนก็ยากที่จะหลุดปากเอ่ยคำว่ารัก

“พี่กันต์เก่งจังเลยนะคะ ทำเป็นทุกอย่าง”
กันต์ฉงนกับคำว่า ‘ทำเป็น’ ของเธอ คำพูดสองแง่สองง่ามทำให้แก้มสากเข้มขึ้น แม่ตัวดียังไม่ยอมหยุดยั่วเขาแน่ถ้าเขาไม่จัดการเธอซะ
“พี่เป็นผู้ชายก็ต้องทำให้เป็น...ทุกอย่าง ที่ผู้ชายพึงกระทำ”
“โดยเฉพาะเรื่องอย่างว่าใช่มั้ยคะ”
ได้ยินดังนั้น มือไม้ก็พลันอ่อนปล่อยน็อตให้ร่วงหล่นแล้วกลิ้งเข้าไปใต้กระโปรงคนงาม หญิงสาวหวังดีจึงเอี้ยวตัวหันหลังหมายจะหยิบ แต่ดวงตาเจ้ากรรมกลับหาไม่เจอ เธอจึงยอมคุกเข่าลงบนพื้นถนนดีที่ดึกแล้วพื้นถนนลาดยางมะตอยจึงไม่ร้อนจนทำให้หัวเข่าของเธอพัง
กันต์ไม่แน่ใจว่ายัยน้องน้อยตั้งใจจะยั่วและปั่นหัว หรือเธออยากช่วยเขาจริงๆ เขากลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอเมื่อเหลือบเห็นชายกระโปรงเลิกขึ้นสูงในยามที่เจ้าของโค้งตัวลง กางเกงชั้นในลายลูกไม้ที่เขาคาดกลายเป็นจีสตริงสีขาวปิดบังส่วนสงวนแค่เพียงน้อยนิด
สรุปว่า คู่หมั้นของเขาทำทุกอย่างเพียงแค่ต้องการยั่วยวนให้เขาตบะแตก
“พี่กันต์ขา ในรถมีไฟฉายมั้ยคะ เอามาส่องดูหน่อยสิ ตอนนี้น้องพลอยหาน็อตตัวนั้นไม่เจอ”
ร่างของกันต์คล้ายจะสั่นในขณะที่ฟังคำสั่งกรายๆ จากแม่มดน้อย หากร่างกายของเขามันไม่เชื่อฟังและปฏิบัติตามคำสั่งนั้นสักนิด ลมหายใจของกันต์คล้ายสะดุดก่อนที่เขาจะขยับตัวเข้าไปใกล้อย่างเงียบเชียบ มือใหญ่วางทับสะโพกงอนเช้ง รับรู้ถึงแรงตระหนกที่ทำให้เนื้อสาวสะดุ้ง ปลายนิ้วเรียวเกี่ยวเส้นกลางที่อยู่ระหว่างหนั่นเนื้อสองก้อนให้เปิดทาง ดวงตาคมวาววับมองความงามที่ทำให้เขากลายเป็นคนสิ้นคิด และผลีผลามกระทำการโดยพละการ ไม่คิดแม้กระทั่งว่าบัดนี้ทั้งคู่อยู่ริมถนน มีเพียงรถคันใหญ่เป็นกำบังสายตาที่อาจเมียงมองมา
“อุ๊ย! พี่กันต์จะทำอะไรคะ”
พลอยณภัสร์ตกใจจริงๆ ไม่ได้เสแสร้ง เธอไม่คิดว่าจะทำให้เขาตบะแตกแบบไม่ได้ตั้งใจ ทั้งที่เธออุตส่าห์ยั่วมาตั้งแต่ในรถ ไฉนมันถึงได้ผลเอาตอนที่อยู่ข้างทาง
“ทำในสิ่งที่น่าจะทำตั้งแต่ชั่วโมงก่อน”