SET พ่ายเสน่หา ( ไฟพยาบาทจอมมาร + ทัณฑ์ร้ายปรารถนาเถื่อน + บ่วงร้ายต้อนรัก )

ไฟพยาบาทจอมมาร (ภานุภัทร กิ่งเพชร)
“คุณจะทำอะไร” เอ่ยถามหน้าตื่นตระหนกราวกระต่ายน้อยถูกนายพรานล่า สองมือเล็กก็ยกขึ้นดันบนอกกว้างเอาไว้ เมื่อเขาขยับเข้ามาชิด
ภานุภัทรเมื่อเห็นอาการต่อต้านแล้วก็ยิ้มร้าย กระชับมือที่ยึดท่อนแขนกลมกลึงให้แน่นขึ้น แน่นจนกระดูกแทบหัก
“ทำให้เธอไม่กล้าไปเป็นเมียพ่อฉันไง”
“ฉันไม่เคยคิดจะทำอะไรแบบนั้นกับพ่อของคุณ จริงๆ นะคุณ ถ้าคุณไม่เชื่อ ก็พาฉันไปสาบานที่ไหนก็ได้ ฉันยอมไปหมด” กิ่งเพชรร้องบอกลิ้นแทบพันกัน เพราะเวลานี้เธอแทบจะสู้แรงของเขาไม่ได้อยู่แล้ว
ภานุภัทรชะงัก คลายมือ ขยับกายออกห่างเล็กน้อย แล้วมองสำรวจหญิงสาว ก่อนจะหยุดสายตาที่ดวงหน้าเนียนใส
“คุณพาฉันไปสาบานที่ไหนก็ได้” เสียงสั่นๆ พูดขึ้นเมื่อเขานิ่งไป
“อยากให้ฉันเชื่อเธองั้นเหรอ”
กิ่งเพชรหยักหน้ารัวๆ แทนคำพูด ขณะที่ภานุภัทรก็เหยียดยิ้มมุมปาก “ไม่ต้องเสียเวลาไปสาบานที่ไหนหรอก”
“คุณเชื่อฉันแล้วใช่ไหม” กิ่งเพชรเอ่ยถามอย่างมีความหวังว่าจะได้ไปจากที่นี่
ภานุภัทรส่ายหน้าอย่าช้าๆ แทนคำตอบ เขายิ้มอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูดออกไป “มาเป็นนางบำเรอของฉัน แล้วฉันจะเชื่อคำพูดของเธอ”
+++++++++++++++++++++++++++++
ทัณฑ์ร้ายปรารถนาเถื่อน (พายุ ล้อมเดือน)
“ถ้าไม่ลง ผมจะจัดการคุณบนรถ” พายุโน้มใบหน้าเข้าซุกไซ้ซอกคอ
ล้อมเดือนดิ้นพล่านราวกับถูกของร้อนทาบไปทั่วร่าง ปากก็ร้องห้ามชายหนุ่ม “คุณพายุ หยุดนะ”
“จะไปมั้ย” เขาถามย้ำ มือหนาเริ่มรุกรานกายเล็ก
“ไปก็ได้ ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ดีแต่บังคับข่มเหงคนอื่น คุณมันบ้า! บ้าที่สุด ไอ้คนสารเลว” ด่ากราดด้วยความคับแค้นใจหลังจากเธอทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากทำตามคำสั่งของคนเอาแต่ใจ
“แต่ไอ้สารเลวคนนี้ก็เป็นผัวของคุณ แล้วอย่าได้คิดหนีไอ้ผัวเลวๆ คนนี้ไปไหน ไม่งั้นเราจะได้เห็นดีกัน” เขาบอกเสียงลอดไรฟัน
“ฉันไม่เคยยอมรับคุณเป็นสามีของฉัน”
“แต่เรานอนด้วยกันทุกคืน แบบนี้ไม่เรียกผัวเมียแล้วจะให้เรียกว่าอะไร”
“มันก็แค่วิธีแก้อาการเบื่อของผู้หญิงขึ้นคานอย่างฉันต่างหาก!” ตอบกลับจบแล้วล้อมเดือนก็หันไปเปิดประตูรถ ก้าวขาออกจากรถไปได้ข้างหนึ่งแล้วแต่ก็ต้องถลากลับเข้ามาอีกครั้งด้วยแรงกระชาก
“แล้วอยากแก้เบื่อในรถหรือเปล่า ผมจะได้สนองให้หายเบื่อ!”
+++++++++++++++++++++++++++++
บ่วงร้ายต้อนรัก (กรณ์ พราวรัมภา)
“อะไรนะคะ!”
กรณ์ยิ้มให้คนหูตึงก่อนจะบอกอีกครั้งและบอกเล่าเรื่องราวของเจ้าสัวทรงชัยให้กับคนตัวเล็กฟัง ที่พอฟังแล้วพราวรัมภาก็เข้าใจแล้วว่าวันนั้นท่านมองเธอแบบนั้นทำไม
“คุณคงไม่ได้อยากไปเป็นเมียเก็บเจ้าสัวใช่ไหม”
“คุณกรณ์!”
“ผมขอโทษ ถ้าคำถามของผมทำให้คุณไม่พอใจ”
“พราวไม่ได้ไม่พอใจค่ะ พราวแค่ตกใจ ไม่คิดว่าคุณจะถามพราวแบบนี้”
“แล้วคุณจะตอบผมได้ไหม”
“พราวไม่มีวันไปเป็นเมียเก็บเจ้าสัวค่ะ”
“งั้นเป็นภรรยาผมนะ” อยู่ๆ กรณ์ก็วกเข้าเรื่องนี้ ทำเอาพราวรัมภาปรับอารมณ์ตามไม่ทัน แล้วตอนนี้เขายังรั้งเธอเข้าไปกอดซะแน่น
“คุณ…คุณกรณ์กอดแน่นไปหรือเปล่าคะ”
“ผมไม่ได้อยากกอดอย่างเดียว อยากจะกลืนกินคุณไปด้วย ถ้าทำได้” เสียงคนพูดเริ่มแหบพร่า ส่วนหัวใจคนฟังก็เต้นรัวๆ
“คุณกรณ์ปล่อยพราวดีไหมคะ พราวจะได้ถอดเสื้อผ้าคุณ แล้วคุณจะได้เข้าไปอาบน้ำ” พราวรัมภาบอกโดยไม่ยอมเงยหน้ามองคนตัวโต เพราะรู้ดีว่าตอนนี้สายตาคมคงเต็มไปด้วยความปรารถนา ที่เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้านทานได้หรือไม่
“เลี่ยงเก่งนักนะ”