กรงราคีซาตาน (ปีโป้)

ปีโป้นั่งลงบนโซฟาตรงหัวมุมฝั่งตรงข้าม เท้าของเขายกขึ้นมาวางบนโซฟาขณะที่หลังพิงตรงที่วางแขนโดยมีหมอนรองไว้อีกที
นิตยานั่งอ่านหนังสือไป โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะนั่งหรือนอน
“นี่”ปีโป้ใช้ปลายนิ้วเท้าสะกิดเธอ
นิตยาหันไปมอง ราวกับจะถามว่ามีอะไร

“ฉันอ่านไม่เข้าใจ ช่วยติวให้หน่อย”ปีโป้บอก
“มานี่”เขากระดิกนิ้วรัวๆ เรียกให้เธอเข้าไปหา
นิตยาจึงขยับเข้าไปใกล้ เพื่อนจะดูว่าปีโป้ไม่เข้าใจตรงไหน
“นั่งอยู่คนละไมล์ แล้วจะเข้าใจตรงกันไหม”เขาถาม
เธอจึงขยับเข้าไปใกล้อีกหน่อย

“มานี่”ปีโป้ตบตรงแขนเขาเบาๆ “มานอนตรงนี้ จะได้อ่านด้วยกันได้”
“จำเป็นต้องใกล้ขนาดนั้นเลยเหรอคะ”นิตยามองอย่างไม่ไว้วางใจ
“มาเถอะนา อย่าเรื่องมาก”ปีโป้หงุดหงิดเมื่อไม่ได้ดั่งใจ
เธอตัดปัญหา เพราะรู้ดีว่า หากเขาต้องการ สุดท้ายแล้วก็ต้องเป็นไปตามนั้น จึงเสียเวลาที่จะเถียงกันไป

“มานอนฝั่งนี้”ปีโป้ให้นิตยานอนอยู่ด้านใน ซึ่งติดกับที่พิงของโซฟา ส่วนตัวเขานอนอยู่ด้านริม ถ้าตกลงมาก็คือหล่นร่วงลงพื้นนั่นเอง
เธอนอนลงหนุนแขนปีโป้ตามที่เขาต้องการ สายตามองไปยังหนังสือ
“หนังสือคุณใหม่เหมือนไม่เคยจับเลย”นิตยาพูด
“เธอก็รู้จักฉันดี ยังจะมาพูดแขวะกันอีก”ปีโป้ยิ้มน้อยๆ ไม่โกรธที่อีกฝ่ายพูดอย่างนั้น
“คุณโป้ตั้งใจเรียนหน่อยนะคะ มีอีกแค่เทอมเดียวก็จะจบ คุณสากับคุณวายุจะได้ภูมิใจ”นิตยาพยายามชักจูงเขาไม่ให้ออกนอกลู่นอกทาง จะได้ไม่หลงไปกับสิ่งมัวเมาต่างๆ
“งั้นเธอก็ติวให้สิ ฉันจะได้จบเทอมนี้”ปีโป้ได้ทีจึงรีบพูดเปิดทางไว้ให้ตัวเอง
“ได้ แต่คุณก็ต้องตั้งใจด้วย”
“ได้”เขารับคำ แล้วแนบริมฝีปากลงบนหน้าผากของเธอ

“ไหนบอกว่าจะตั้งใจไง”นิตยาเงยขึ้นมองสบตากัน
“ได้สักทีแล้วพี่จะตั้งใจเรียน”ปีโป้ยิ้ม
“หึ!”เธอถึงกับเผลอหัวเราะออกมากับคำพูดของเขา
ทั้งสองมองสบตา ต่างฝ่ายต่างก็มีรอยยิ้ม ต่างก็รู้สึกดีที่ได้อยู่ในอ้อมกอดกันและกันแบบนี้