นางตัวร้ายกับนายหน้าหนวด

ภูผาพลิกตัวก่อนลืมตาตื่นเหมือนเช่นทุกวัน ร่างที่นอนทับอยู่บนตัวเขาก็กลิ้งลงไปบนที่นอน มือหนาเอื้อมไปคว้าร่างของแมวคู่ใจมากอดเหมือนเช่นเคย แต่เอ๊ะ ทำไมวันนี้ร่างสี่ขามีขนตามตัวขยายใหญ่เท่าร่างของมนุษย์ผู้หญิง
“อื้อ เช้าแล้วเหรอ” มารีน่าปรือตาขึ้น ในทุกเช้าสิ่งที่เธอทำเป็นอย่างแรกคือขยับตัวขึ้นไปนอนบนร่างของภูผา เอาศีรษะถูไถตามลำคอของเขา ทำแบบนี้ทุกวันจนติดเป็นนิสัย

ท่อนขาเรียวยาวแนบชิดข้างลำตัวของภูผา ร่างของมารีน่าขึ้นนั่งคร่อมอยู่บนตัวของเขาเหมือนทุกวัน นัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนจ้องมองไปยังใบหน้าหล่อเหลาที่ทำหน้าตาตื่นเหมือนเห็นผีแต่เช้า มือเล็กเรียววางทาบลงไปบนอกกว้าง

“มารี คุณทำบ้าอะไรเนี่ย” เสียงเข้มเกือบจะเป็นตวาด ร่างของเขานอนนิ่ง มือทั้งสองยกขึ้นเหนือศีรษะเพื่อแสดงให้หญิงสาวรู้ว่าเขาไม่ได้แตะต้องตัวเธอ

“มารี? เมื่อกี้นายเรียกฉันว่ามารีเหรอ นายไม่เรียกฉันว่ามอมแมมแล้วเหรอ” มารีน่าได้ยินเสียงมนุษย์ หันซ้ายหันขวาก็ไม่เห็นมีมนุษย์ที่ไหนนอกจากนายหน้าหนวด ทว่าเสียงที่เธอได้ยินมันเป็นเสียงของผู้หญิงและมันคล้ายจะเป็นเสียงของเธอ

มารีน่ายกมือขึ้นดู นี่มันเป็นมือของมนุษย์ ไม่ใช่ขาหน้าของแมว พอก้มมองสำรวจร่างกายของตัวเองก็เห็นว่ามันคือร่างของมนุษย์