ฝากรักไว้กับพฤษภา

มีคนเคยค่อนขอดเขาว่า เขาเล่นกับความรู้สึกของคนที่ไม่เคยรู้ตัวเลยว่า เธอน่ะสำคัญกับเขามากแค่ไหน
ตอนนั้นชายหนุ่มเพียงแสยะยิ้มรับ เพราะไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่ต้องเจ็บปวดกับการละเล่นในครั้งนี้
เป็นเขา
เป็นเธอ
หรือเป็นพวกเราทั้งคู่
แล้วทั้งหมดทั้งมวลมันเป็นการละเล่นจริงหรือ
******************************
“ตอนเย็นกลับมาทำอะไรให้ผมกินด้วย”
“...”
เธอหยิบรองเท้าผ้าใบหุ้มข้อมาจากชั้น
“ได้ยินที่ผมพูดหรือเปล่าภา”
มือเล็กที่กำลังหยิบกุญแจรถกับกุญแจห้องชะงัก หญิงสาวเม้มปาก และพยายามไม่ถอนหายใจ ก่อนจะออกจากห้องก็เอ่ยเสียงเรียบ

“คุณสนุกนักเหรอที่ปั่นหัวฉันได้”
“ใช้อะไรคิดเรื่องนั้น”
สมองไง
“เมื่อก่อน ถ้าฉันเดินไปขวา ปู่จะบอกให้ฉันเดินไปทางซ้าย”
“...”
“พอฉันจะเรียนต่อ ฉันอยากเรียนเกี่ยวกับศิลปะ ฉันชอบวาดรูป ชอบการลงสี ปู่บอกมันเป็นทางเลือกของคนโง่ เขาเป็นหมอ ลูกเขาเป็นหมอ ฉันต้องเป็นหมอ”
“...”

“ฉันเรียนหมอตามที่เขาต้องการ เผื่อเขาจะพอใจ แล้วปล่อยให้ฉันมีทางเลือกและอิสระกับการใช้ชีวิตเสียที แต่เขาดันตาย และลูกชายของเขาก็รับหน้าที่บีบบังคับฉันต่อ รู้ไหมสิ่งแรกที่เขาทำคืออะไร”
“ให้คุณแต่งงานกับผม”
“ใช่ ฉันต้องแต่งงานกับคุณ”
“...”

เธอสะดุ้งเมื่อไอความร้อนมาอยู่ด้านหลัง ลมหายใจเป่ารดที่หูเล็ก มือหนาวางที่เอวบางแล้วไม่นานเขาก็เอ่ยเสียงเรียบเย็นตัดกับไอความร้อนที่แผ่กระจายออกมาจากกายแกร่ง
“โลกนี้ถูกควบคุมโดยคนที่แข็งแกร่งและเห็นแก่ตัว”
ปลายนิ้วร้อนสอดเข้าในเสื้อยืดสีหม่น เธอขนลุก พยายามขัดขืนแต่ดิ้นอย่างไรก็ดิ้นไม่หลุด
“หากคุณอยากเอาชนะผมหรืออาของคุณ หรือแม้กระทั่งตาแก่ที่ตายไปแล้วอย่างปู่คุณ”

อึก...
เธอกลืนน้ำลายลงคอ และอดตัวสั่นไม่ได้เมื่อปากร้อนแนบกับใบหูไวต่อความรู้สึก
“คุณต้องเห็นแก่ตัวยิ่งกว่า”
“...ปล่อยฉัน”
“น่าเสียดายที่คุณถูกสร้างมาให้...เห็นแก่ตัวไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ”
เขาเลียติ่งหูขาวที่มีโลหะสีเงิน ความร้อนที่เป่ารดแนบชิดทำให้แข้งขาสั่นจนแทบยืนให้ตรงไม่ไหว แขนแกร่งประคองร่างนุ่มเอาไว้ เขาถอนหายใจแล้วเอ่ยดุๆ ผิดกับการกระทำที่ค่อนข้างอ่อนโยน
“ตอนเย็นเจอกัน อย่าให้ผมรอจนต้อง...ตามไปถึงร้านของคุณ”
“...”

“ตอนนั้นผมไม่รู้หรอกนะว่าผมจะทำบ้าๆ อะไรลงไปบ้าง”
ร่างสูงถอยออกห่างและใช้ปลายนิ้วร้อนแตะที่ท้ายทอยขาวที่มีขนเส้นเล็กลุกชันจนเห็นได้ชัด หลังจากนั้นเขาเอ่ยก็เสียงเย็นชาเสริมว่า
“ถ้าไม่อยากทำให้ผมคลั่งก็เป็นเด็กดี”