ฮูหยินของท่านแม่ทัพ

นางเลือกเขาเพียงเพราะหลงรักตั้งแต่พบหน้ากันครั้งแรก นางเลือกเส้นทางนี้แม้มิได้ตั้งใจให้มันเกิดและรู้ว่าไม่อาจถอยกลับไปแก้ไขมันได้อีก
เขาตัดสินใจทิ้งนางไปถึงสามปีเพราะไม่รู้ใจตนเอง ก่อนหวนกลับมาอีกครั้งเพื่อมอบหนังสือหย่าให้กับสตรีที่เขารังเกียจ
มารดาเถอะ! ในเมื่อเขาต้องการหย่านางกลับไม่ยินยอม เวลานี้เขาไม่อยากหย่าแต่นางกลับคิดจะมอบหนังสือหย่าให้กับเขา ช่างเป็นภรรยาที่อวดดีเกินไปแล้ว


*******************************

เป็นเขา! หลันลี่ถังโมโหจนอยากหลั่งน้ำตาออกมา ความโกรธเกรี้ยวทำให้นางลืมสิ้นแม้กระทั่งริมฝีปากที่ยังบวมเจ่อถึงกับเผลอเม้มริมฝีปากแน่น ในใจนึกเข่นเขี้ยวจนอยากจับโจรเฒ่าราคะผู้นั้นมาถลกหนังป่นกระดูก
หลิ่งซาน! เจ้าคนสารเลว โจรเฒ่าราคะ มิน่าเล่านางถึงได้ฝันประหลาด หนำซ้ำพอตื่นขึ้นมาก็พบว่าริมฝีปากของนางเจ่อบวมราวกับถูกมดร้อยตัวรุมกัดในคราเดียว
ไม่สิ! เป็นนางที่ถูกเฒ่าราคะผู้นั้นลอบกัดปากต่างหากเล่า!
กำปั้นเล็กคว้าอากาศแล้วทุบรัว ๆ ลงบนร่องรอยอันยับย่น ในใจนึกขุ่นเคืองแต่ก็พาลนึกโกรธตนเองที่เผลอไผลไปกับคนเจ้าเล่ห์ อีกทั้งยังเผลอปล่อยอารมณ์หลงเตลิดไปกับความช่ำชองของเขา
ช่างเถอะ ตีฆ้องเป่าร้องให้ผู้อื่นรู้มีแต่จะสร้างความอับอาย ถ้าอยากรู้ให้แน่ชัดคงมีแต่ต้องพิสูจน์ หากอยากจะจับโจรก็ต้องจับหัวหน้าโจรให้ได้เสียก่อน
เช่นนั้น คืนนี้นางจะดักจับหัวหน้าโจร!
ดวงตาคมสีรัตติกาลเหลือบมองผ่านช่องหน้าต่างที่เปิดแง้มเอาไว้ราวกับกำลังล่อโจร มุมปากของเขากระตุกยกสูงจนเกิดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่จุดวาบขึ้นในแววตาคมปลาบ ทั้งที่รู้ว่าเขาต้องมาแน่ นางยังกล้าเปิดแง้มหน้าต่างเอาไว้ คาดว่าคงคิดจะใช้โอกาสนี้เพื่อจู่โจมเขาอย่างฉับพลันกระมัง
"เด็กโง่!" อันที่จริงเขารู้ว่านางสามารถใช้เข็มเงินได้อย่างคล่องแคล่ว แต่ไม่คิดว่านางจะใช้อุบายล่อเด็กด้วยขนมราคาไม่กี่อีแปะ นับว่ายังง่ายไป!



*นิยายเรื่องนี้หมดสัญญากับสำนักพิมพ์ มะปรางได้นำกลับมารีไรท์ใหม่เพื่อความเพลิดเพลินของนักอ่านที่รักทุกท่าน