กับดักเพลิง

"หาเงินมาคืนฉันภายในเดือนนี้" เขาบอกง่ายๆ เหมือนไม่ใส่ใจ
"เดือนนี้ จะบ้าเหรอ เวลาแค่นี้ฉันจะหาเงินได้จากไหน" ทิพย์ธารากรีดร้องออกมาด้วยความอัดอั้น เขาช่างไร้หัวใจและเลือดเย็นนัก
ชายหนุ่มปล่อยมือจากปลายคาง แล้วมองเธอหัวจรดเท้าด้วยสายตากระด้าง ปากแดงบางเฉียบกลับทำหน้าที่เชือดเฉือนเธอต่อ
"นั่นมันเรื่องที่เธอต้องหาทางเอาเอง กลางคืนเธอทำงานที่ร้านฉัน แล้วรับงานถนัดต่อฉันก็ไม่ว่า ที่นี่มีแต่ลูกค้าไฮโซกระเป๋าหนักอยู่แล้วนี่"
"ก็ดี" ทิพย์ธาราเชิดหน้าตอบ แต่มือเธอสั่นจนต้องบีบมันแน่น เธอกลัว...กลัวความอำมหิตของผู้ชายตรงหน้าแต่จำเป็นต้องซ่อนมันไว้ให้แนบเนียน
"แล้วอย่าคิดหนี เพราะฉันไม่เคยปล่อยลูกหนี้ที่พยายามเบี้ยวให้รอดไปสักราย"
"ฉันรับผิดชอบเสมอ แม้จะถูกเอาเปรียบหน้าด้านๆ " หญิงสาวลุกขึ้นเมื่อคิดว่าเขาคงหมดธุระแล้ว
"ก็ขอให้ทำได้อย่างที่พูด" เขาเดินตามมาส่งถึงหน้าประตู ก่อนจะรั้งเอวบางมาแนบชิดจากเบื้องหลัง
"กลับไปฝึกขมิบซะบ้างนะ ถึงลูกค้าเขาจะไม่มายด์ของหลายมือ แต่ก็อย่าให้ถึงขนาดต้องมาบ่นว่าได้สินค้าเชียงกง"
เพี๊ยะ! เสียงฝ่ามือกระทบกับแก้มสากอย่างเต็มแรง
“กลับไปหัดขมิบปากของคุณเองเถอะ เผื่อมันจะทำให้คุณดูทรามน้อยลงบ้าง”
เพลิงผงะไปชั่วขณะ แล้วกลับเปลี่ยนเป็นความโกรธจนแทบเผาผลาญทุกสิ่งโดยเฉพาะผู้หญิงตรงหน้าให้มอดไหม้ หญิงสาวดึงประตูเพื่อถอยหนี แต่ช้าไปเสียแล้วเมื่อชายหนุ่มกระชากเธอเข้ามาในอ้อมแขน กดริมฝีปากลงไปอย่างจาบจ้วงลงโทษที่เธอบังอาจตบหน้าคนอย่างเขา
มือสากรวบข้อมือของเธอไว้เหนือศีรษะ กดแผ่นหลังบางยันไว้กับบานประตูกระจกสีชาด้วยร่างสูงใหญ่ของตนเอง หญิงสาวพยายามเบี่ยงหน้าหลบจึงถูกมือข้างที่ว่างอยู่จับคางมนเพื่อรับจูบให้ถนัดถนี่ แรงบีบทำให้ปากอิ่มเผยออกจนลิ้นร้อนของเขาเข้ามาดูดดึงซอกซอนไปทั่วทั้งโพรงปากหวานฉ่ำ
“หยุดนะ” หญิงสาวลนลานเมื่อเขาละจากริมฝีปากลงสู่แอ่งชีพจร
เพลิงหัวเราะแผ่วลึกในลำคออย่างเอาแต่ใจแล้วกลับบดขยี้ริมฝีปากลงมาบนปากสวยอีกครั้ง คราวนี้มันซาบซ่านขึ้นเมื่อเขาดูดเบาๆ ที่ริมฝีปากด้านในของหญิงสาวกึ่งหยอกเย้ากึ่งท้าทาย
เขาปล้นจูบแรกไปจากเธออย่างหน้าไม่อาย...
หญิงสาวตัวสั่นเทาเมื่อฝ่ามือร้อนเริ่มลูบไล้ลงมายังสะโพกผาย คลึงเคล้นอย่างมันมือ
ข้อมือบางที่ถูกปล่อยเป็นอิสระผลักเขาออกเมื่อตั้งสติได้...และเขาก็ยอมถอยแม้สองแขนกำยำจะยังเท้าคร่อมเธอไว้ในระยะชิด
เพลิงหรี่ตามองหญิงสาวที่หน้าแดงก่ำ ริมฝีปากสั่นระริกด้วยความรู้สึกหลากหลาย มีทั้งความสงสัยและความดูแคลน
“อ่อนหัดแบบนี้จะมัดใจลูกค้าไหวเรอะ” คำพูดร้ายๆ ถูกพ่นออกมาพร้อมกับลมหายใจร้อนๆ ที่รินรดลงบริเวณต้นคอ โชคดีที่เธอจับขอบประตูไว้แน่นไม่เช่นนั้นคงทรุดลงไปกองกับพื้นเพราะกริยาอันแสนคุกคามจากเขา
"อย่ากังวลไปเลยคุณเพลิง ลูกค้าร้อยทั้งร้อยติดใจฉันทั้งนั้น ไม่เชื่อก็ลองกลับไปถามน้องเขยคุณดูซิ! "