ข้ามิได้เป็นใบ้ ข้าแค่พูดไม่ได้

อันตัวข้ามีนามว่า... เขียน
ข้า ชุนเหม่ยหลง มิได้เป็นใบ้ ข้าแค่พูดไม่ได้
แม้นข้าพูดไม่ได้ แต่สมองไม่ได้พิกลพิการไปด้วย อาจเป็นเพราะถ้าข้าพูดได้ ข้าคงทำให้คนตายเพราะคำพูดแน่
ข้าพูดมิได้ตั้งแต่เกิด หากแต่ความจำกลับมีเรื่องของชาติก่อนอยู่ด้วย ดังนั้นทันทีที่ลืมตาดูโลก ข้าก็เข้าใจทุกอย่าง ข้ามีแฝดอีกสองคนเป็นชายและหญิง ในโลกใหม่แห่งนี้ทุกคนต่างมีพลังมนตรา อาคม และอักขระ แต่ข้าที่พูดไม่ได้กลับไม่มีพลังสักอย่าง สิ่งเดียวที่ข้าพิเศษกว่าผู้อื่นคือสายตาที่สามารถมองเห็นระดับพลังของสรรพสิ่ง ทั้งยังเห็นด้ายแดงของตัวเองและพี่น้องอีกด้วย
ดีกว่าผู้อื่นตรงไหน!
อันที่จริง ข้าอยากจะตัดด้ายแดงทิ้งเสียด้วยซ้ำ ก็บุรุษที่มีด้ายแดงเชื่อมกับข้านั้นน่ากลัวเกินไป เขามักสวมหน้ากากเวลามาหาข้า ดวงตาคมสีดำสนิทนั้นเย็นเยียบ และคราแรกที่พวกเราเจอกัน เขาเล่นปามีดใส่ข้า!
ให้ตายเถอะ ด้ายเชื่อมบุพเพอะไรกัน ข้าแน่ใจว่าต้องเป็นคู่เวรคู่กรรมกันแน่!