ประกาศิตผิดตัว

เมื่อโดนมารดาบังคับให้หมั้นกับลูกสาวเพื่อน ‘ตรีเมฆ’ แสนจะหงุดหงิดขัดใจ พอได้ไปดูตัวและพูดคุยกัน ก็รู้ทันทีว่าคนอย่างเขาไม่มีทางมีเมียที่ดูเซื่องๆ ติ๋มๆ สนิมสร้อยอย่างแม่คนนี้แน่ เขาจึงเจรจากับเธอดี ๆ เพื่อหวังว่าเธอจะคิดเหมือนกันว่างานหมั้นระหว่างเราไม่ควรจะเกิดขึ้น

แต่การกลับไม่เป็นดังคาด เมื่อสาวเจ้ายืนยันเสียงแข็งว่าถึงอย่างไรก็ต้องการหมั้นกับเขา ตามคำสั่งของผู้ใหญ่ให้ได้ ชายหนุ่มจำต้องหาวิธีทำให้เธอเปลี่ยนใจ ให้รู้ว่าการอยู่กับเขามันไม่ต่างจากการอยู่ในขุมนรก ปฏิบัติการฉุดว่าที่คู่หมั้นจึงเกิดขึ้น แผนการเหมือนจะสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี ถ้าคนที่เขาฉุดมาคือ ‘ว่าที่คู่หมั้น’ ตัวจริงน่ะนะ!

“นี่ปล่อยนะคนบ้า คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” เสียงหวานแหบเครืออย่างคนเพิ่งตื่นโวยวาย สองมือน้อยดันอกกว้าง ขืนตัวออกจากอ้อมแขนเขาเต็มที่
“มาตามเมีย”
“ไปตามที่อื่นสิ ที่นี่ไม่มีเมียคุณ!”
“ความจำสั้นจัง เพิ่งจะเมื่อคืนนี้เอง วันนี้ลืมแล้ว...” เขาบอกเสียงยานคาง ตั้งใจก้มลงมาถูไถจมูกโด่งกับซอกคอหอมกรุ่นอย่างหวังผล “ถ้าลืมจะทวนให้อีกรอบดีไหม หืม?”
“ไม่ อย่านะ ถ้าคุณทำอะไรฉันอีก จะแจ้งความลากคอคุณเข้าคุกแน่ คอยดู!” เสียงขู่ฟ่อของเธอช่างน่าขันนัก
“ข้อหาอะไรล่ะ?”
“ข่มขืน กักขัง บังคับใจ ทำให้อับอาย แล้วก็...”
“พอ ๆ ถ้าแพรแจ้ง งั้นพี่ก็ต้องแจ้งบ้าง เพราะเมื่อคืนเป็นแพรต่างหากที่ปล้ำพี่”
“ไอ้คนนิสัยไม่ดี ฉันไม่ได้ทำอย่างงั้นสักหน่อย!”
“อะ ๆ ไม่เอาน่า แพรรู้อยู่แก่ใจ ใครกันที่บอกว่าร้อน แก้ผ้ายั่วกัน แถมยังเข้ามากระชากเสื้อผ้าพี่ด้วย ทำขนาดนั้นไม่เรียกว่าปล้ำแล้วจะเรียกว่าอะไร ฮึ คนสวย?”
“ก็คนมันเมา สติไม่สมบูรณ์น่ะ ทำไมคุณไม่ห้ามล่ะฮะ!”
“ใครจะบ้าห้าม” เขาบอกหน้าตาเฉย แถมมือไม้ยังไม่อยู่สุข คอยจะรบกวนลูบไล้กายสาวอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ