พระชายาเด็ดดวงเล่มที่1

ชาติเก่านางคือบุตรสาวมาเฟียสุดแซ่บซี๊ดซ๊าดพริกยกสวนก็คงมิอาจนิยามหมดสิ้น! ทว่า...มิคาดยามสิ้นใจได้โอกาสเกิดใหม่แต้มบุญนางกลับสูงล้ำมีพี่ชายหนุนมีสามีคอยส่งเสริม อั๊ยย๋า! คิดตบข้าเจ้าดูหน้าสามีข้าก่อน
..........................................

"ช่วงนี้คล้ายหวางเฟยจะหลงลืมเปิ่นหวางซึ่งเป็นสวามีไปแล้วกระมัง" 

ผู้ซึ่งคล้ายจะถูกหลงลืมกล่าวโดยมิได้มองไปยังภาพสองพี่น้อง 

" โอ่ว...." 

ซ่งเยว่ซินซึ่งมิคิดว่าสวามีผู้มิเคยเห็นนางอยู่ในสายตามาตลอดร่วมหนึ่งเดือน หรืออันที่จริงก็คงเป็นเช่นนี้มานานนับแต่ตกแต่งเข้าตำหนักแล้วเพียงแต่นางนั้นเพิ่งมาพบเจอด้วยตนเองเพียงเท่านี้ ถึงกับเผลอหลุดประโยคคุ้นชินออกมาหนึ่งคำ 

"ขออภัยเพคะท่านอ๋องแต่ว่าเยว่ซินคิดว่าท่านอ๋องนั้นมีที่ซึ่งโปรดปรานให้ไปกินข้าวอยู่แล้วทุกมื้อคงมิสะดวกใจไปกินยังเรือนไป่เหอของเยว่ซินหรอกกระมังเพคะท่านอ๋อง" 

แน่นอนว่าถึงแม้ภายในตำหนักเลี่ยงอ๋องนี้บัดนี้มีนางเป็นหวางเฟยเพียงหนึ่งเดียว หาได้มีสตรีอื่นๆ ดังอ๋องอีกหลายแคว้นแต่อันเรือนเย่ชิงซึ่งเป็นเรือนของอดีตว่าที่เลี่ยงหวางเฟยผู้วายชนม์นั้นกลับยังคงมีน้องสาวฝาแฝดของนางอาศัยอยู่จนถึงทุกวันนี้และในแต่ละวันเลี่ยงอ๋องจะเสด็จไปกินอาหารร่วมกับนางมิมื้อใดก็มื้อหนึ่งจนได้ซึ่งผิดกับเรือนไป่เหอที่นางซึ่งเป็นหวางเฟยโดยแท้จริง กลับมีถูกสวามีโปรดปรานก้าวเท้ามาเหยียบหากนับครั้งจริงเกรงว่าจะมีเพียงแค่เมื่อครั้งที่นางฟื้นขึ้นมาวันแรกก็คงเพียงเท่านั้นเพราะให้หลังและก่อนหน้าเลี่ยงอ๋องผู้นี้มิเคยไปเหยียบชานเรือนอีกเลย 

"ช่างเป็นภรรยาที่รู้ใจสามีจริงแท้แต่เผอิญว่าวันนี้เปิ่นหวางคิดอยากจะไป'ค้าง'ยังเรือนไป่เหอดูสักคราว" 

'หากเจ้านั้นอยากตายก็ไปดูสิ! ' 

ในใจของซ่งเยว่ซินคิดเช่นนั้นทว่า... 

"ภรรยาแสนจะยินดียิ่ง" 

คำที่กว่ากลับเป็นอีกทางแล้วปิดท้ายด้วยรอยยิ้มแสนจะจริงใจ! 

เห็นเช่นนั้นซ่งเหลียงเฉิงจึงทำได้เพียงทอดถอนใจเสียงหนัก 

"เกรงว่าวันนี้คงยากแล้วละเยว่เอ๋อร์เจ้ากลับไปก่อนเถิด" 

เสียงนั้นยังคงความอบอุ่นมิคล้ายได้ฟังแล้วซ่งเยว่ซินก็อดจะหวนคิดถึงผู้เป็นพี่ชายยังอีกภพชาติหนึ่งของตนเองเสียมิได้ ป่านนี้พี่เฟิ่งจะเป็นอย่างไรบ้างจะเสียใจแค่ไหนที่นางต้องตายจากมาเช่นนี้... 
..............................................
เล่ม1ตั้งแต่บทที่1-36นะคะ
ผิดพลาดประการใดโปรดค่อยๆชี้แนะกันนะคะ