It's you รักประมาณเธอ

เพราะถูกเอามาทิ้งไว้ตั้งแต่แบเบาะ ฉันถึงได้เจอกับเขา 'เฮียโลกีย์'
เขารักและดูแลฉันประหนึ่งน้องสาวแท้ ๆ
เมื่อถึงจุดพลิกผันของชีวิต...คนที่ยังอยู่เคียงข้างและไม่ทิ้งฉันไปไหนก็ยังเป็นเขา แต่ใครจะรู้ว่าวันหนึ่งคนที่ฉันยกให้เป็นพี่ชายที่รักที่สุดดันคิดไม่ซื่อกับตัวเอง
“เฮียขอได้ไหม”
“อะ อะไรคะ”
ขออะไร พูดให้มันเคลียร์นะ!
“ขอ...เลิกมองเฮียว่าเป็นพี่ชายสักที เฮียไม่พอใจกับของแค่นั้น”
ฉันน่ะอยากเป็นลูกสาวของบ้านนี้ พยายามทำทุกอย่างให้เหมาะสมกับการเป็นลูกสาวบ้านนี้ แต่ถ้าฉันทำตามที่เฮียกีย์ขอ ฉันก็จะไม่ใช่ลูกสาวอีกต่อไปน่ะสิ ยิ่งถ้าทุกอย่างมันพังลง ไม่ว่าจะฝ่ายไหนก็มองหน้ากันไม่ติดแน่
“นะตัวเล็ก”
“โรซี่ไม่อยากให้มามี้เกลียด โรซี่อยากเป็นลูกบ้านนี้...”
“ถ้าเป็นเฮีย เราก็จะได้อยู่ที่นี่ตลอดไปเลยนะ” กำลังพยายามโน้มน้าวฉันอยู่เหรอ “ถ้าแต่งงานออกไป เราก็จะไปเป็นลูกบ้านอื่นนะ จะเอาเหรอ”
“โรซี่อยากเป็นน้อง”
“แต่เฮียอยากเป็นผัว...” เฮียกีย์เป็นคนพูดจาขวานผ่าซากแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ “เฮียไม่มีเราไม่ได้นะตัวเล็ก”
“......”
“นะ ให้โอกาสเฮียหน่อย” ฉันเม้มปากตัวเองแน่น เพราะไม่รู้จะทำยังไงดีกับสถานการณ์นี้ “นะครับ เดี๋ยวพาไปดูแมว”
“โรซี่ไปเองก็ได้ค่ะ”
“ไปเองไม่มีคนจ่ายเงินนะ”
“ตอนนี้โรซี่รวยกว่าเฮียกีย์อีกนะ”
“งั้นก็พาเฮียไปเลี้ยงสิ เฮียกินง่าย กินเราก็ได้เฮียไม่ติด” กินง่ายของเขากับกินง่ายของคนทั่วไปมันต่างกันมากเลยน่ะสิ
แต่ว่ากินฉันเนี่ย...ไม่น่าดีนะ