ตุ๊กตานำโชคขององค์ชายเจ็ด ภาคปลาย

“ตี้เซิน.. ปล่อยข้าได้แล้ว” ชายหนุ่มชะงักไปจังหวะหนึ่งแต่ก็ไม่ยอมปล่อยตามที่นางบอก ตี้เซินยังคงสวมกอดจากด้านหลัง ศีรษะได้รูปวางบนไหล่กลมมนของเด็กสาว คลอเคลียไปมาราวกับไม่ได้ยินสิ่งที่นางเอื้อนเอ่ย
“ทำไมเล่า? ข้าก็กอดเจ้าอยู่บ่อย ๆ นี่นา ไม่เห็นเป็นอะไรเลย”
“เราสองคนต่างโตเป็นผู้ใหญ่เกินกว่าที่จะใกล้ชิดกันได้เท่าเมื่อก่อนแล้วนะ มันเป็นเรื่องของความเหมาะสม เจ้าเองสักวันก็ต้องแต่งภรรยาย่อมไม่อาจใกล้ชิดกับข้าเช่นนี้ได้อีกแล้ว”
ตี้เซินเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะผ่อนลมหายใจยาวเหยียด “เจ้า... เคยคิดเรื่องของข้ากับเจ้าหรือไม่? ลี่จู”
“เหตุใดข้าต้องคิด...” ยังไม่ทันพูดจบร่างเล็กก็โดนผลักให้นอนหงาย ตามด้วยพันธนาการแน่นหนาของร่างกายอันใหญ่โตกำยำของเขา ใบหน้าที่นับวันยิ่งหล่อเหลาเป็นอันตรายต่อหัวใจเคลื่อนเข้าใกล้ช้า ๆ มาหยุดอยู่ข้างหู จนใบหน้าของทั้งสองห่างกันไม่มาก
เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าราวกับกำลังสะกดกลั้นอารมณ์บางอย่างของชายหนุ่มเปล่งออกมาราวกับข่มขวัญ “เจ้า..ควรคิดได้แล้ว เพราะอีกไม่นานเจ้าต้องเป็นของข้า”
“!?” ลี่จูตกใจแทบสิ้นสติเมื่อรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร ริมฝีปากของเขาเคลื่อนเข้าหานางอย่างไม่ปกปิดเจตนา นักวิจัยสาวไร้ซึ่งประสบการณ์เรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ อย่างสิ้นเชิง ได้แต่เบิกตาโพลงมองใบหน้าหล่อเหลาค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามา ก่อนจะรู้สึกตัวดิ้นรนไปมาเพื่อหลบริมฝีปากคู่นั้น
“ตี้เซินไม่เอา! เจ้าอย่าทำอย่างนี้!”