ร้อนรักเหยี่ยวทะเลทราย

"จะทำอะไร ห้ามถอดออกเด็ดขาด" เสียงที่ดังมาจากม่านบางๆ ทำเอาน้ำค้างสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ หันไปมองแล้วก็ต้องผินหน้าหนี เพราะตอนนี้เขาคงอาบน้ำเรียบร้อยผมเผ้าดูยังเปียกๆ อยู่ ใบหน้าแกร่งดูหล่อเหลา ภายใต้หนวดเคราที่ตัดเล็มเรียบร้อย แต่ไม่ได้สั้นเหมือนวันที่เจอในงานเดินแบบวันนั้น กับที่วังขององค์ฟาฮัด
"คุณ!"
"ใช่สามีเธอยังไงล่ะ มันคือกำไลของฉันที่ประทับไว้บนตัวเธอ เช่นเดียวกับร่างกายของเธอที่หลอมเป็นหนึ่งเดียวกันกับฉันน้ำค้าง" อับราฮิมเดินเข้ามาแล้วทิ้งตัวนั่งข้างๆ กายของน้ำค้าง พร้อมกับยกมือขึ้นเชยคางมนให้สบายตากับเขาด้วย
"เอามันออกไปนะ" น้ำค้างปัดมือของเขาออกจากปลายคาง ร้องบอกให้เขาถอดมันออกจากจ้อมือของเธอ เธอไม่อยากได้ของเขา เพราะคิดว่ามันคือของกำนัลที่เขาได้ช่วงชิงความสาวของเธอไปนั่นเอง เขาเคยพูดว่าจะให้มากกว่าที่เขาเขียนเช็คคราวก่อนถ้าเขาพอใจ
"ไม่และอย่าคิดจะถอดออกเด็ดขาด และถ้าเธอให้ใครเอามันออกจากข้อมือของเธอ มันคนนั้นจะต้องหัวหลุดออกจากบ่าอย่างแน่นอน ไม่เชื่อลองดู"
อับราฮิมจับข้อมือบางเอาไว้แน่น ส่งสายตาดุดัน ข่มขู่เสียงเหี้ยมๆ และเขาหมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ ไม่เป็นอื่น ใครมันบังอาจแกะกำไลมืออันนี้ออกจากข้อมือเมียเขา มันไม่ได้ตายดีอย่างแน่นอน
"คนบ้าอำนาจ" น้ำค้่งพยายามดึงข้อมือออกจากการเกาะกุมของเขาแต่ไม่สำเร็จ ใบหน้าหวานซีดเผือดอย่างหวาดหวั่น
"สามีของเธอมีอำนาจให้บ้าได้อีกมากมาย จำเอาไว้น้ำค้าง และอย่าได้พูดจาไม่ดีกับสามีต่อหน้าคนอื่น ไม่อย่างนั้นอาจจะโดนลงโทษได้ กฎของทะเลทรายถ้าภรรยาด่าว่าทำให้สามีได้อับอายต่อหน้าสาธารณะชน จะโดนเฆี่ยนลงแส้ ซึ่งสามีจะเป็นคนเฆี่ยนเอง"
อับราฮิมคำรามเสียงเข้มๆ เพื่อให้น้ำค้างได้หวาดหวั่น และสำรวจไปทั่วตัวของเธอ แอบยินดีที่ไข้ของเธอเริ่มลดลง หลังจากที่น้ำค้างหลับไปเขาก็จัดการเช็ดเนื้อตัวให้ ขับไล่อาการตัวร้อนอยู่พักใหญ่ๆ พอค่อยยังชั่วเขาก็ใส่เสื้อผ้าให้และนอนกอดให้อบอุ่น จนเมื่อสักครู่เขารีบลุกไปอาบน้ำกลับเข้ามาเห็นเธอตื่นพอดี มีแรงเถียงเขาได้แบบนี้คงจะค่อยยังชั่วแล้ว
"คนใจร้าย!" น้ำค้างเงยหน้าขึ้นต่อว่าเขาด้วยน้ำเสียงติดงอนๆ ทำเอาอับราฮิมแอบยิ้มในหน้า นัยน์ตาพราวระยับ
"ดีแล้วรู้เอาไว้ว่าสามีเธอใจร้าย แล้วอย่าได้ขัดใจเด็ดขาด ไหนดูสิตัวยังร้อนอีกไหม"
..........................
"ไม่อยากเป็นเมียฉัน งั้นก็เดินฝ่าทรายร้อนๆ เข้าเมืองไปเอง ไปสิ!"
อับราฮิมดวงตาลุกวาวกรามหนาบดแน่น ปล่อยมือจากต้นแขนของน้ำค้างทำให้เธอเซนิดๆ ก่อนจะตั้งหลักได้ ยกมือขึ้นกอดอกเอาไว้ ไม่กล้ามองรอบๆ ตัวเพราะความอับอาย อับราฮิมโยนถุงใส่น้ำหนังแพะให้ร่างบางที่ยังอ่อนแรง ท่ามกลางคนของอัมราน และคนของเขา ที่ยืนรายล้อมอยู่ไม่ห่าง รอลุ้นว่าน้ำค้างจะตัดสินใจยังไง ทุกคนเงียบกริบไม่มีใครกล้าเอ่ยปากอะไรทั้งนั้น
น้ำค้างน้ำตาไหลพรากอาบแก้มด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ เขาจะให้เธอเดินกลางแดดร้อนๆ เพื่อไปตายอย่างนั้นเหรอ คนใจร้าย เธอยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ยังไหลไม่หยุดจนตาพร่า กัดริมฝีปากแน่นกลั้นเสียงร้องไห้ของตัวเองเอาไว้ไม่ให้ใครได้ยิน ก้มลงหยิบถุงใส่น้ำมาถือเอาไว้ในมือ ก่อนจะปากลับไปให้เขา หันหลังก้าวเดินด้วยเท้าเปล่าออกไปยังผืนทรายแห้งแล้งร้อนแรง เธอไม่หันกลับมาอีก ขอไปตายเอาข้างหน้า ดวงตาบวมช้ำพร่าไปด้วยหยาดน้ำตา ก่อนจะปล่อยเสียงสะอื้นไห้ออกมาเมื่อเดินไกลออกห่างจากโอเอซิส
"ฮื่อๆ คนใจร้าย"
ปัง ปัง!
เสียงปืน และเสียงโห่ร้องของพวกผู้ชายดังไล่หลังมาทำให้เธอสะดุ้งตกใจ กลั้นใจเดินลุยทรายร้อนๆ ไปให้พ้นจากตรงนี้ ใจดวงน้อยก็หวาดหวั่นว่าจะเจอกับโจรทะเลทรายอีกครั้งหรือไม่ แต่ความน้อยใจเสียใจมีมากกว่า ทำให้เธอไม่เดินย้อนกลับไป เธอดึงผ้าคลุมศีรษะมาบดบังใบหน้าเอาไว้แบบชาวอาหรับ แดดแรงแบบนี้เธอจะเดินได้ไกลแค่ไหน ทรายใต้ฝ่าเท้าเริ่มร้อนทุกที แล้วยังไม่รู้ทิศทางอีก ถ้าเธอจะตายขอให้อย่าได้ทรมานมากนัก น้ำค้างอธิษฐานในใจ ลมร้อนๆ และฝุ่นทรายตีเข้าหน้าและดวงตา จนเธอเริ่มรู้สึกแสบๆ