เจ้าสาวพรหมลิขิต

พัดชาสูดลมหายใจเข้าปอด มือที่กำดินสออย่างชั่งใจว่าจะเสียบเข้ารู
จมูกของคนที่ทำท่าไม่งามกับตนเองดีไหม แบบนี้ทุกที ครั้งที่แล้วเจ้านาย
ก็ลวนลามเธอ จนต้องเอากระถางต้นไม้ทุ่มรถ แล้วลาออกมา ครั้งนี้ เจ้านาย
เป็นผู้หญิง แต่กลับต้องมาเจอเพื่อนร่วมงานอีก ... ใส่สั้นไม่ได้แปลว่าง่ายนะ...
เมื่อไหร่พวกผู้ชายจะเข้าใจเสียที!
“ค่ะ”
ตอบสั้นๆ แล้วก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ แอบเอานิ้วลูบดูปลายดินสอ
ร่างงานในมือ ... ไม่แหลมนะ อย่านะพีช อย่า... งานหายาก
“ผมพีชหอมจัง สระมาใหม่เหรอ”
คนที่ได้ใจ เอาหน้าเอียงใกล้เส้นผมที่ปล่อยยาวเคลียไหล่แล้วสูดกลิ่นหอม
เข้าปอดพูด พัดชาหลับตาลง นับหนึ่ง กะว่าถ้าถึงห้า จะหันไปเอาเรื่องเขา งานนี้
ออกเป็นออก ตั้งแต่เธอมาทำงานนี่เป็นครั้งแรกที่นุกูลรุกขนาดนี้ หวังว่าคริมา
เจ้านายของเธอที่เป็นผู้หญิงด้วยกันจะเข้าใจเธอนะ แต่นับได้แค่สอง เธอก็ได้ยิน
เสียงเหมือนฝีเท้าใครย่ำโครมๆ เข้ามา เสียงเก้าอี้โดนปัดล้มโครม และเสียงร้อง
ของนุกูลที่ดังลั่น
“เหวอ!”
“ผู้หญิงของฉัน”
เสียงดังจากคนที่เดินย่ำเท้าพุ่งเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว แล้วปัดเก้าอี้
ตัวใหญ่ที่ขวางไว้กระเด็น ก่อนจะเอามือกระชากคอเสื้อของผู้ชายร่างเล็กบาง
กว่าเขามาไว้ แล้วดึงมาประชิดใบหน้าตนเองบอกเสียงเข้ม
“ไม่อยากตาย อย่าเสือกแตะ”
นุกูลอ้าปากค้าง มองชายต่างชาติที่พูดกับเขา ดวงตาวาวๆ สีน้ำตาล
อมทองดุดัน พัดชาตกตะลึง ลุกพรวด
“อีธาน!”
“จำได้ด้วยหรือไง ว่าที่เจ้าบ่าวของเธอน่ะ”
อีธานหันมาถามคนที่ยืนทำหน้าอึ้งตะลึงลาน ด้านหลังเขาตรงประตูคือ
อรุณีที่ยืนอ้าปากค้างหน้าซีด เธอเป็นคนพาหนุ่มหล่อลากดิน แถมยังหุ่นเท่
เหมือนนายแบบคนนี้เข้ามา หลังจากเดินออกไปด้านนอกแล้วเจอเขาลงจาก
รถหรูสีดำ ใบหน้าคมเข้มเหมือนดาราที่เอ่ยถามหามัณฑนากรคนใหม่ของบริษัท
อรุณีเลยพาเขามาหา ด้วยไม่คิดว่าผู้ชายท่าทางสุภาพราวเทพบุตร จะทำเสียง
ครางในคอเหมือนสิงโต แล้วพุ่งพรวดพราดเข้าไปขย้ำคอของนุกูลทันทีที่เห็นว่า
อีกฝ่ายอยู่ในลักษณะใดกับพัดชา


เคยตีพิมพ์ในชื่อเจ้าสาวสัญญาเถื่อน