บุหลันพันเล่ห์

ทิวาลับ ราตรีกาล ครองม่านฟ้า
เมฆาเคลื่อน เลือนจันทรา พาโศกศัลย์
ค่ำคืนเศร้า สายลมหนาว ดวงดาวหวั่น
โฉมบุหลัน ฉายส่องหล้า นภางาม

“ต้องการให้ข้าช่วยถูหลังรึไม่” เขาส่งยิ้มเย้าแหย่ให้หญิงสาวที่กำลังอาบน้ำ
นางไม่ตอบคำถาม แต่กลับทำในสิ่งที่ชายหนุ่มคาดไม่ถึง
จางหย่งเสียนมีอันต้องยืนตะลึงตะลานอยู่กับที่เมื่อสาวงามที่ตนคิดจะกลั่นแกล้งมิได้มีอาการเหนียมอายหรือแสดงความโกรธเกรี้ยวออกมาให้เห็น
ฮั่วมี่อิงลุกขึ้นจากอ่างไม้ด้วยท่าทางเชิดหยิ่งถือดี ไม่ได้โวยวายหรือปิดป้องเรือนร่างที่เปลือยเปล่าแต่อย่างใด นางย่อมรู้ตัวว่ามีทรวดทรงองค์เอวอ้อนแอ้นอรชรงดงามอย่างไร้ที่ติ ผิวพรรณของนางเนียนละออใสผ่องราวหยกขาวเนื้อดีตัดกับเส้นผมสีดำเข้มเงาระยับประดุจม่านไหมที่เปียกลู่แนบติดไปตามสัดส่วนโค้งเว้าเร้าใจชาย ทุกสิ่งที่ประกอบกันขึ้นเป็นฮั่วมี่อิงทำให้นางสวยสะคราญหวานล้ำยากหาใครเปรียบ บัดนี้กลายเป็นเขาเสียเองที่เดินหลงทางมาติดบ่วงเสน่ห์นางหงส์
กว่าสติสมประดีจะคืนกลับก็ตอนที่นางใช้ผ้าเช็ดตัวจนแห้งและหยิบเอี้ยมบังทรงกับชุดคลุมเนื้อผ้าบางเบามาสวมทับร่างกายเปลือยเรียบร้อยแล้ว
“ท่านจะยืนอยู่ตรงนี้ทั้งวันหรือ”
ฮั่วมี่อิงกล่าวท้วง ใบหน้าสวยหวานระบายรอยยิ้มพราวมือเรียวหยิบหวีงาช้างขึ้นมาสางผมที่ยังชื้นอยู่เล็กน้อย
“ข้าคงต้องให้เจ้าช่วยอาบน้ำ”
เขาเดินเข้ามายืนซ้อนอยู่เบื้องหลังร่างบาง ก่อนจะแย่งหวีงาช้างจากนางและช่วยสางผมยาวสลวยให้หญิงสาวอย่างเบามือและใส่ใจ
“ถ้าเช่นนั้นข้าจะไปเรียกบ่าวให้รีบมาเปลี่ยนน้ำ”
นางลุกขึ้นทำท่าจะเดินไปแต่งตัว ทว่าถูกเขารั้งเอาไว้
“เอาไว้ทีหลัง เพราะเช้านี้ข้าอาจจะอาบน้ำถึงสองครั้ง”
แววตาร้อนแรงของจางหย่งเสียนทำให้ผู้ถูกมองถึงกับสะท้านในอก นางไม่เคยรู้สึกหนาวยะเยือกไปถึงขั้วหัวใจเช่นนี้มาก่อน
ชายหนุ่มจับนางหันมาเผชิญหน้า เขาแก้เชือกผูกเอวกางเกงตัวเองแล้วสะบัดมันออกจากปลายเท้า ไม่ได้อินังขังขอบกับสภาพเปลือยเปล่าของตน ฮั่วมี่อิงได้แต่เบือนสายตาเหลือบมองไปทางอื่น
คนบ้า! เขาคิดจะเอาคืนนางด้วยวิธีเดียวกัน