แก้วตาดวงใจ (สิรี)

“พี่ยังยืนยันที่จะเป็นแฟนกับแก้ว ถ้าจะยกเหตุผลเรื่องฐานะทางสังคม พี่เจ้าชู้ พ่อแม่พี่อาจจะไม่ชอบผู้หญิงที่พี่เลือก หรืออะไรก็ตามแต่เพื่อกีดกันพี่ออกไปจากชีวิตคงไม่ได้ผลนะยาหยี พี่โตแล้วไม่ต้องตกอยู่ใต้คำสั่งใคร และพ่อแม่พี่ก็ไม่ใช่คนแบบนั้น ตรงกันข้ามอยากให้พี่แต่งงานแล้วรีบมีหลานให้ท่านได้อุ้มด้วยซ้ำ หากไม่เชื่อพี่จะต่อสายตรงให้คุยเองเลย” อันเดรสรีบพูดดักทางเหตุผลต่างๆนานาที่คนข้างกายอาจจะหยิบยกมาปิดกั้นเขา

“ถามตรงๆนะคะพี่อันเดรส ที่อยากให้แก้วเป็นแฟนเนี่ยแฟนแบบไหน จริงจังไหมหรือว่าแค่คบกันเล่นๆหากไม่ใช่ก็เลิกลากันไป” แก้วตาลองหยั่งเชิงถาม

“เห็นว่าพี่เป็นคนยังไงเนี่ย มองพี่ในแง่ร้ายตลอดเลยยาหยี ถ้าไม่แน่ใจไม่มีทางที่พี่จะเอ่ยปากพูดแบบนี้หรอก อายุสามสิบแล้วนะพูดเรื่องนี้เล่นๆคงจะไม่ได้แล้วแหละ ว่าไงจะยังปฏิเสธอยู่อีกไหม พี่ไม่ชอบรออะไรนานๆนะ” ความที่ไม่เคยต้องรออะไรนานๆและตามตื๊อใครแบบนี้มาก่อนทำให้เขาไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองสักเท่าไหร่ มันแลขัดๆกับบุคลิกและนิสัยที่เคยเป็นอย่างสิ้นเชิง

“ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ แต่แก้วว่ามันยังเร็วไปนะคะ อีกอย่างแก้วจะกลับไปอยู่บ้านแล้วด้วย” คำว่าชอบอะไรสักคำก็ไม่เคยพูดดีแต่ฉวยโอกาสแตะเนื้อต้องตัว

“ไม่อยากทำงานพี่ก็ไม่ว่า แต่เรื่องจะหนีพี่กลับไปหลบหลังพ่อกับแม่อย่าได้คิดเชียว” ให้กลับก็บ้าแล้วล่ะ ขืนปล่อยไปเขาคงได้เหนื่อยหนักแน่

“พี่อันเดรสมีสิทธิ์อะไรไม่ทราบ บ้านแก้ว แก้วจะกลับใครก็ห้ามไม่ได้หรอก” ความรู้สึกในตอนนี้คือยิ่งคุยด้วยยิ่งโมโห เอะอะก็จะให้เป็นแฟนอย่างเดียว

“พี่เริ่มหงุดหงิดแล้วนะ ทำไมเราพูดเรื่องนี้กันไม่รู้เรื่องสักที แค่เป็นแฟนพี่เนี่ยมันยากมากเลยเหรอ พี่ไม่ดีตรงไหนทำไมถึงได้ตั้งท่ารังเกียจเสียขนาดนี้” ลมหายใจอันเดรสเริ่มแรงขึ้นตามอารมณ์โมโห ใบหน้าเริ่มเครียดขึงจนน่ากลัว อาการหยอกล้อออดอ้อนหายไปในพริบตา

“อย่ามาแสดงอาการแบบนี้กับแก้วนะพี่อันเดรส ที่เราพูดกันไม่รู้เรื่องนั่นเป็นเพราะพี่นั่นแหละที่เอาแต่ใจตัวเองฝ่ายเดียว การที่แก้วไม่ยอมตกลงแปลว่าแก้วผิดงั้นเหรอคะ เอาเข้าจริงพี่อันเดรสเคยถามความรู้สึกจริงๆของตัวเองบ้างไหมว่าคิดยังไงกับแก้ว แค่อยากลองของที่ได้มายากๆเฉยๆหรือว่าชอบจริงๆ พอไม่ได้ดั่งใจก็มาพาลแก้ว เป็นแบบนี้อย่าคุยกันเลยดีกว่า” ถ้อยคำของแก้วตาสาดใส่อันเดรสชนิดที่ว่าเดือดไม่แพ้กัน

“ได้! ในเมื่อไม่คุยเราก็ทำอย่างอื่นกันเถอะ” อันเดรสจ้องหน้าอ่อนเยาว์เขม็ง แล้วจัดการรวบร่างบางขึ้นจากโซฟา เดินดุ่มไปทางห้องนอน

“กรี๊ดดด! คิดจะทำอะไรไอ้ยักษ์บ้า! ปล่อยแก้วลงเดี๋ยวนี้นะ แก้วไม่เข้าห้องนะพี่อันเดรส” แก้วตาดิ้นไปด้วยทุบตีไปด้วย พยายามหาทางให้ตัวเองรอดพ้นจากวงแขนแข็งแรงนี้ไปโดยเร็ว

“จะเป็นแฟนหรือเป็นเมียเลยเลือกมา อย่าชักช้านะไม่อย่างนั้นเข้าไปแล้วอย่าหวังว่าจะได้ออกมา” เมื่อเห็นว่ายังไม่ยอมตอบก็เริ่มเดินต่อจนหยุดอยู่หน้าประตู “ไม่ตอบถือว่าเลือกแล้วนะ เลือกเป็นเมียเลยเข้าทางพี่มากบอกเลย” สีหน้าเรียบเฉยมันขัดกับคำพูดเขายิ่งนัก แต่แก้วตาไม่มีเวลาจะใส่ใจมากนัก

“แก้วยังไม่ทันตอบหรือเลือกเลยนะคะพี่อันเดรส” แก้วตาหน้ามุ่ย กัดปากล่างอย่างไม่มีทางเลือก “แก้วขอเลือกเป็นแฟนค่ะ” กลั้นใจตอบออกไปแล้วหลับตาปี๋ อยากจะบ้าตายทำไมจะเลือกอะไรแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้ ทำไมเธอจะรู้ไม่ทันว่านี่มันเป็นแผนของคนเจ้าเล่ห์ แต่ใครจะกล้าเสี่ยงกับความบ้าของเขากัน

“ก็แค่นั้นแหละ เล่นตัวเสียนานเลยนะยาหยี” อันเดรสปล่อยร่างบางให้ยืนเองที่พื้น หน้าตาก็ยังไม่ได้ยิ้มแย้ม ไม่ได้แสดงท่าทางว่าดีใจกับคำตอบนั้น แต่กลับกันภายใต้ใบหน้านิ่งเฉยนั้นเขากำลังยิ้มอย่างเบิกบานใจ

“ไอ้ยักษ์บ้า! ใครเขาเล่นตัวกัน พูดจาให้มันดีๆหน่อยนะ ถ้าไม่เพราะตัวเลือกบ้าๆนั่นแก้วไม่ตอบแบบนี้หรอกจะบอกให้” แก้วตาโมโหจนหน้าแดง คำพูดคำจาของเขามันน่าตบปากให้แตกจริงๆ เธอไม่ได้เล่นตัวเลยสักนิด