เสน่หาไร้รัก

“หนูขอฉีกสัญญา เพราะรับพฤติกรรมสำส่อนของคุณไม่ได้จริง ๆ”
“เพิ่งรู้ว่าผู้หญิงขายตัวก็เรื่องมากเป็น หรือว่าเธอหึง”
“หนูรังเกียจ ไม่ได้หึง” หญิงสาวขึ้นเสียงตอบ สะอื้นไห้หนักขึ้นเรื่อย ๆ
“ถ้าแค่รังเกียจแล้วทำไมต้องงี่เง่า ต้องร้องไห้ ...เมื่อคืนฉันใส่คอนดอม แล้วก็แค่เสียบอย่างเดียว” เขาบอกออกมาโต้ง ๆ ชนิดไม่มียางอาย
“ยังรังเกียจอยู่ไหม”
“ค่ะ รังเกียจแล้วก็รับไม่ได้!” นันทิชาขยับหนี ทว่าเขายังขยับตาม เธอเลยลุกจากเตียงจะเดินหนี แต่ก็ไม่พ้นถูกเขาคว้าตัวมานั่งบนตักพร้อมกับกอดแนบแน่นไม่ยอมให้หนีไปไหนได้
“เธอรักฉันเหรอ ทำไมถึงรับไม่ได้” ชายหนุ่มก้มลงกระซิบถามข้างใบหู
“ทำไมคิดว่าหนูรักคุณ”
“เพราะถ้าไม่รัก เธอจะมีอาการแบบนี้เหรอ” ค่อนข้างมั่นใจว่านันทิชารักเขาเข้าแล้ว เพียงแต่ยังปากแข็งเพราะยังโกรธเรื่องเมื่อคืน
“หนูเกลียดคุณ ปล่อยสิ!” เธอแกะมือตุ๊กแกของเขาออก แต่ปวรุตม์ยิ่งกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม ไม่เข้าใจที่เขาถึงทำตัวแบบนี้ คิดจะง้อให้เธอหายโกรธอย่างนั้นหรือ
“เธอรักฉัน พูดออกมาสิ” ...ให้ตายสิ เขากำลังรู้สึกผิด
“ไม่ได้รัก ! หนูรังเกียจเพราะคุณมันมั่ว สำส่อน ไม่มีผู้หญิงคนไหนรับได้หรอกนะ”
แม้จะมั่นใจว่านันทิชารักเขาเข้าแล้ว แต่เมื่อเธอบอกแบบนี้ก็ยิ่งทำให้อยากเอาชนะ เพราะไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้เขาเสียหน้า...
“แล้วคิดเหรอว่าฉันจะรักผู้หญิงแบบเธอลง ฉันไม่เคยคิดจะรักเธอ...นันทิชา จำไว้ว่าเธอมันก็แค่ตุ๊กตามีชีวิตที่ฉันซื้อมาเล่นสนุกบนเตียงเท่านั้น ...ส่วนเรื่องฉีกสัญญาก็ลืมไปได้เลย สามเดือนก็คือสามเดือน มีความเป็นมืออาชีพบ้างสิ ลูกค้าเผลอไผลไปกับผู้หญิงคนอื่นนิดหน่อย ก็รับไม่ได้ซะแล้ว หึ...”