SET You, me and him

เล่ม 1
ฉันอกหักเลยหนีไปพักใจที่อเมริกาโดยไม่บอกใคร แล้วสามปีให้หลังก็ถูกแม่เรียกตัวกลับมาที่เกาหลีเพียงเพราะแม่มองว่าฉันกับน้องเป็นพี่น้องที่ไม่สนิทกัน เลยอยากให้พวกเราสนิทกันให้มากกว่านี้ แล้วพอวันแรกที่กลับมาเกาหลีก็ถูกเด็กหนุ่มคนหนึ่งเอาแต่จ้องหน้าฉันตลอดเวลา แต่ฉันไม่รู้เลยว่าเขาจะเปลี่ยนชีวิตของฉันไปตลอดกาล...

เล่ม 2
เธอจะทำอย่างไร
ถ้าต้องเลือกระหว่างคนที่เธอรักและแฟนเก่าที่เธอเคยรักมาก...
เธอจะเลือกใคร....
ใครจะได้หัวใจเธอไปครอบครอง...
พบกับบทสรุปความรักของพวกเขาได้เลย!


**************************************************

เล่ม 1

ตีสอง
ซอนอินแบกฉันมาส่งที่หน้าอพาร์ทเม้นท์ ฉันยืนโซเซและไขกุญแจเปิดประตู ขณะที่กำลังผลักประตูเข้าไปซอนอินก็ดึงฉันเข้ามากอดและพูดว่า
"ฝันดีนะ มินอา"
แล้วซอนอินก็จูบริมฝีปากฉันอยู่นานหลายนาที
แต่ตอนนั้นฉันอยู่ในสภาพเมาไม่ได้สติ จึงไม่รับรู้ใดๆ
ฉันผลักประตูเข้าไปและเดินโซเซเอามือจับผนังกำแพงไว้ พลางคลำหาสวิสต์ไฟ ฉันคลำอยู่นานแต่ก็หาไม่เจอ แล้วฉันก็เห็นใครบางคนเดินมาทางฉันพร้อมกับตะคอกว่า
"ทำไมถึงกลับบ้านดึกขนาดนี้! รู้ไหมนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว!"
"ไม่ใช่เรื่องของนาย"
ฉันเดินโซเซผ่านอึนฮยองไปแต่กลับถูกเขากระชากแขนไว้ ทำให้ฉันซึ่งไม่ทันได้ตั้งตัวล้มลงใส่อ้อมกอดอึนฮยอง เขากอดฉันไว้แน่น ฉันพยายามดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุมของอึนฮยอง
"เธอชอบมันหรือไง! เธอถึงยอมให้มันจูบ! แต่กับฉันเธอเอาแต่ผลักไส!"
สมองฉันกำลังประมวลสิ่งที่อึนฮยองพูด
ฉันชอบใคร...
ฉันยอมให้ใครจูบ...
โดยที่ฉันไม่รู้เลยว่าการนิ่งเงียบก็เหมือนเป็นการยอมรับ
"ฉันไม่ยอมให้เธอจูบใครทั้งนั้น! เพราะฉันชอบเธอ!"
แล้วจู่ๆ อึนฮยองก็ผลักฉันไปที่กำแพงและแนบร่างลงมาทับกับร่างของฉัน แนบชิดซะจนหายใจไม่ออก เขาก้มลงมาจูบฉันอย่างหนักหน่วง
ฉันพยายามผลักเขาออกไปแต่ไม่เป็นผล ตรงกันข้ามเขากลับจูบฉันอย่างหนักหน่วงและรุนแรงมากยิ่งขึ้น จนฉันเริ่มหายใจไม่ออก เขาเลยเปลี่ยนมาจูบลำคอฉันแทน
"ฉันรักเธอ"
อึนฮยองพึมพำข้างหูฉัน...


**************************************************
เล่ม 2

อึนฮยองมาส่งฉันที่หน้าอพาร์ทเม้นท์ เรากอดร่ำลากันนานกว่าอึนฮยองจะปล่อยให้ฉันขึ้นมาที่ห้องได้
พอฉันขึ้นมาถึงก็พบว่าใครบางคนยืนรอฉันอยู่...
ใครบางคนที่ฉันเคยรักมาก...
ใครบางคนที่ฉันเคยอยากเจอแทบขาดใจเมื่อหลายปีก่อน...
ใครบางคนที่ฉันเคยรักอย่างสุดหัวใจ...
เขายืนอยู่ตรงนี้...ตรงหน้าห้องฉัน...
กำลังรอฉันอยู่...
แต่ทว่า...
มันสายไปแล้ว
"นายกลับมาทำไม...ชินซอง"
ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมาจากปากเขา
หลายนาทีผ่านไปก็ยังคงเงียบเหมือนเดิม
"งั้นฉันเข้าไปล่ะ"
ฉันพูดพร้อมกับไขกุญแจเพื่อเปิดประตู
ขณะที่ฉันกำลังผลักประตูเข้าไปนั้น เขาก็พูดขึ้นมาว่า
"ฉันคิดถึงเธอ"
ฉันชะงักทันที
น่าแปลกที่คำพูดนี้มีอิทธิพลกับฉันมากเหลือเกิน
ตอนนี้หัวใจของฉันกำลังโดนกรีดเป็นแผลลึก เลือดสดๆ กำลังไหลรินออกมา
ฉันนึกว่าบาดเผลพวกนี้มันหายไปแล้ว เพราะได้รับการเยียวยาจากอึนฮยอง แต่พอวันนี้ฉันกลับรู้ซึ้งว่ามันไม่ใช่เลย
บาดแผลพวกนี้มันยังคงอยู่ ไม่หายไปไหน
ฉันกลั้นน้ำตาเอาไว้ เพราะไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าเขา
"มันสายไปแล้ว ชินซอง"
ฉันพูดพร้อมกับปิดประตูทันที
ฉันทรุดตัวลงกับประตูและปล่อยให้น้ำตาไหลริน