พันธนาการหัวใจไว้ที่เธอ

แม้แป้งจะไม่ใช่คนที่สนใจในเรื่องเพศตรงข้ามมากนัก แต่เธอก็บอกได้ว่าผู้ชายคนนี้หล่อ หล่อแบบไม่น่าให้อภัย ตาคม จมูกโด่งเป็นสัน ปากกระจับได้รูป เขาไม่ใช่คนผิวขาวติดจะแทนหน่อยๆ ดั่งคนออกกำลังกายในที่แจ้ง เธอรีบดึงสายตาออกมากลัวเขารู้ตัว
เธอควรทำตัวเป็นมืออาชีพให้สมกับเงินที่เขาจ้างมา แป้งเอื้อมมือไปหยิบแก้วเครื่องดื่มมายื่นให้ เขารับไปแต่โดยดี ทั้งยังยิ้มให้ แป้งแทบจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอโชคดีที่ได้ลูกค้าไม่เรื่องมากหรือติเตียนที่นั่งตัวเกร็งตลอด
“ชื่ออะไร” เป็นอีกครั้งที่เขาก้มลงมาถาม เธอไม่อยากยอมรับว่าเขาทำให้เธอเกร็งน้อยลงจากการชวนคุย
“แป้งค่ะ”
“อืม แป้ง” เขาพยักหน้าก่อนจะเอนหลังพิงโซฟาแน่นอนว่าเขาดึงเธอพิงไปกับเขาด้วย แป้งเหลือบสายตามองคู่อื่น หลายคู่นั่งเกยกันขึ้นมาบนตักแล้ว ทีนี้เธอรู้แล้วว่าทำไมถึงได้เงินเยอะขนาดนั้น ใจเต้นตึกตัก กลัวเขาทำรุ่มร่ามไม่ต่างจากคนอื่น
“อายุเท่าไหร่” ชะงักความคิด เงยหน้ามองเขา สัญญาณเตือนภัยร้องขึ้นในหัว หากตอบอายุจริงเพื่อนเธอจะโดนอะไรไหม ถ้าโกหกเธอจะซวยแทนหรือเปล่า
“อายุยังไม่ถึงยี่สิบล่ะสิ” เขาว่าต่อ มือที่เคยโอบเอวไล้ขึ้นมาตามสีข้าง นั่นทำให้แป้งใช้มือข้างหนึ่งคว้าหมับเข้าที่มือเขาไม่ให้ขึ้นไปสูงกว่านี้
“ไปข้างนอกกัน”
ไปไหน?
เขาจับเธอลุกขึ้นเดินออกมาจากห้อง แป้งมองซ้ายมองขวาไม่พบใคร นี่มันไม่ปลอดภัย ถ้าตีเข่าใส่เขาจะชวดเงินห้าพันไหมนะ
“คุณจะไปไหน” พยายามยื้อมือเขาเอาไว้ แต่แรงเธอหรือจะสู้แรงเขา แป้งโดนดึงลงมาจากชั้นสองของร้าน ไม่มีใครสนใจเขาและเธอเลยสักนิด
“เด็กอายุสิบแปดเขาไม่ให้เขาผับรู้ไหม ยิ่งมาทำงานอย่างนี้ด้วยแล้ว..”
คนอายุเยอะกว่ามองเด็กสาวที่กำลังพยายามยื้อยุดมือออกจากการเกาะกุมของเขา
“ฉัน ฉัน ยี่สิบแล้ว”