น้ำผึ้ง(ไร้)ปีก(แก้ไขคำผิด)

++ปรับปรุงจากเรื่อง มายารัก มายาชีวิต++

“ปะ!!...ปล่อยค่ะ!!...” เธอดิ้นออกจากอ้อมกอดของเขา
“ผึ้ง!!...พี่ไม่ได้ตั้งใจวันนั้นพี่เมา...ผึ้งฟังพี่นะ...พี่รักผึ้งคนเดียวในใจของพี่สี่ห้องหัวใจมีผึ้งคนเดียว” ชายหนุ่มเจ็บปวดมากแค่ไหนที่เห็นน้องน้อยแสดงอาการรังเกลียดเขาขนาดนี้ น้ำตาของลูกผู้ชายไหลออกมาเป็นทางหยดลงบนเส้นผมนุ่มนิ่มของเธอ กลัวเหลือเกินเขากลัวที่จะต้องเสียเธอไป
“ทำไมพี่โตทำกับผึ้งแบบนี้ ไม่คิดถึงใจผึ้งบ้างหรือคะ?...” ยิ่งพูดใจก็ยิ่งเจ็บจุกแน่นไปหมด
“ผึ้ง...พี่ขอโทษ...พี่กับพรมีไรกันแค่ครั้งเดียว...พี่เมา” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นอย่างขัดสน
“ครั้งเดียว...แต่คงจะมีอีกครั้งต่อไปถ้าผึ้งไม่รู้...หัวใจพี่โตทำด้วยอะไรคะ?...อย่าเอาน้ำเมามากลบความผิดของตัวเองเลยค่ะ” มือบางยกขึ้นเช็ดน้ำตาของตัวเอง สงสารหัวใจตัวเองเหลือเกินที่หลงรักคนมักมากอย่างเขา พ่อของเธอเคยห้ามปรามแต่เธอก็ไม่คิดจะฟัง
“มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแน่นอน...พี่ไม่ได้รักพรเลยนะ...พี่รักผึ้งคนเดียว...”
“หยุดค่ะ!!...ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้วผึ้งเข้าใจทุกอย่าง” หญิงสาวไม่แม้จะหันไปมองคนที่ยังโอบกอดเธอ น้ำผึ้งผลักดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม สายตาจ้องมองมารดาที่เอาแต่ร้องไห้ มองทีไรเจ็บปวดทุกที
“ไม่!!...ผึ้งไม่เข้าใจเลย...พี่ไม่ได้ตังใจคืนนั้นพี่เมาไม่รู้เรื่องด้วย” ชายหนุ่มไม่หยุดพูด
“พี่โตจะตั้งใจหรือไม่ตังใจแต่เธอกำลังท้องลูกของพี่โต...ได้ยินไมค่ะลูกของพี่โตกับเธอ” เอ่ยออกไปทุกคำพูดมันช่างทรมานเหลือเกิน เธอคงต้องเป็นฝ่ายไปและเป็นฝ่ายเจ็บ ยิ่งคิดมันช่างปวดร้าวหัวใจสิ้นดี สองกำปั้นน้อยทุบลงไปบนอกแก่ลง ทุบตีเขาเพื่อให้หายแค้น
“พี่ไม่รู้...และพี่จะไม่มีวันรับผิดชอบผู้หญิงที่พี่ไม่ได้รักด้วย...พี่รักผึ้งคนเดียว...พี่มีผึ้งคนเดียวเท่านั้น...ผึ้งคนเดียวที่พี่อยากสร้างชีวิตด้วย...ผึ้งต้องเชื่อใจพี่นะคะ” สิงโตปล่อยให้หญิงสาวทุบตีเขาอยู่แบบนั้นจนเธอหยุดตี แล้วชายหนุ่มก็โอบกอดร่างน้อยไว้ และใช้มือหนาเชยคางมนให้หันหน้านวลที่มีคาบน้ำตาเกาะติดอยู่บนขอบดวงตากลมโตมามองเขา
“ค่ะ!…ผึ้งเชื่อใจพี่โตค่ะ...เชื่อว่าต่อไปพี่โตก็ยังทำเรื่องเลวๆ เชื่อว่าสักวันก็ต้องกลับไปรับผิดชอบไปหาลูกเมียของพี่โตอยู่ดี” หญิงสาวเงยหน้านวล ดวงตากลมโตสั่นระริก มองคนรักตรงหน้าแล้วยิ้มให้ทั้งหัวใจที่มันบอบช้ำเพราะน้ำมือของเขา เธอเอื้อมมือเช็ดน้ำตาของตัวเองออกจากใบหน้าแล้วสะบัดหน้านวลกลับไปมองมารดาที่ยังเอาแต่ร้องไห้...