เกมหัวใจและไฟแค้น

“กับผัวตัวเองทำหวงเนื้อหวงตัว ทีผู้ชายคนอื่นร่านกับเขาไปทั่ว” วาจาร้ายของเขาเปรียบเสมือนใบมีดคมที่กรีดลึกและเชือดเฉือนลงไปในหัวใจของดวงน้อยของเธอให้ต้องเจ็บปวด
กิรณาได้กักเก็บก้อนสะอื้นเอาไว้และมองเขาด้วยแววตาตัดพ้อก่อนจะปล่อยให้น้ำใส ๆ พี่พยายามกักเก็บเอาไว้ไหลลงมาอาบสองแก้มเนียน
“รินกับพี่ธรรศเราบริสุทธิ์ใจค่ะ” อธิบายความจริงให้เขาได้ฟัง หากแต่คนโมโหหึงโดยไม่รู้ตัวไม่ยอมฟังคำอธิบายอะไรจากเธอทั้งนั้น
“โกหกเธอกับมันออกมาจากท้ายไร่พร้อมกันจะให้ฉันคิดว่ายังไง”
“แล้วใครกันละคะที่ใจร้ายทิ้งรินไว้ที่นั่น พี่พายรู้ไหมคะว่ามันน่ากลัวมากแค่ไหน รู้ไหมคะว่ารินกลัวจะแทบจะคลั่ง” เสียงหวานปนสะอื้นเอ่ยถามผู้เป็นสามีด้วยโกรธ น้อยใจ เสียใจ และตัดพ้อ เพราะเหตุการณ์เมื่อสักครู่ที่ผ่านมามันช่างน่ากลัวเกลือเกิน หากธรรศไม่ขับรถไปตามหาเธอ เธอยังไม่รู้เลยว่าป่านนี้ตัวเองจะเป็นอย่างไรบ้าง
“แล้วใครใช้ให้เธอเข้าไปที่บ้านพักท้ายไร่ ฉันเคยบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าอย่าเข้าไปยุ่งวุ่นวายในส่วนที่ฉันไม่อนุญาต เพราะพื้นที่ตรงนั้นมันเป็นพื้นที่ส่วนบุคคลระหว่างฉันกับขวัญชนก”
“แล้วทำไมพี่พายต้องทำรุนแรงกับรินแบบนี้ด้วย เกลียดรินนักก็ปล่อยรินไปสิคะจะเก็บรินไว้ให้เป็นหนามตำใจทำไม” ถามกลับด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น
“ฉันปล่อยเธอไปแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้เพราะเธอยังต้องชดใช้ในสิ่งที่พี่ชายเธอทำกับฉันเอาไว้ไม่หมด”
“คุณเองต่างหากที่ไม่ยอมรับความจริง พี่กายไม่ผิด” โต้แย้งแทนพี่ชายสุดที่รักอย่างไม่นึกกลัว
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะกิรณาไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าเธอให้ตายตรงนี้”
“ก็เอาสิคะฆ่าเลย ฆ่ารินให้ตายตามเมียเก่าของพี่พายไปซะเลยสิคะ รินว่าดีซะอีกเราจะได้หมดเวรหมดกรรมที่มีต่อกันซะที”
“อย่าคิดว่าฉันไม่กล้านะกิรณา เธออย่าริอาจมาท้าทายฉัน” บอกออกไปเสียงดุและพยายามระงับอารมณ์โกรธเอาไว้
“รินไม่ได้ท้าค่ะ รินพูดจริงพี่พายฆ่ารินสิคะ หากว่าทำแล้วมันทำให้ความแค้นที่มีในหัวใจของพี่พายหมดไป ทำสิคะรออะไรอยู่” บอกเขาอย่างท้าทายและไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวสักนิด
หากว่าเธอจะตายด้วยน้ำมือของชายคนรักก็ไม่เป็นไรขอเพียงแค่ความแค้นความชิงชังที่เขามีต่อพี่ชายและครอบครัวของเธอมันจะหมดไปจากหัวใจเขา ต่อให้ต้องตายเธอก็ยอม
“กิรณา” คิมหันต์ตวาดกร้าวเสียงดังด้วยความโกรธ ก่อนจะใช้สองมือสากจับที่ลำคอระหงของผู้เป็นภรรยาและออกแรงบีบ หากแต่ผู้ที่ถูกกระทำก็ไม่มีอาการขัดขืนใด ๆ เธอนอนนิ่งปล่อยให้เขาทำร้ายอยู่อย่างนั้น และยอมรับกับสภาพที่จะเกิดขึ้น ก่อนที่ใบหน้าหวานจะซีดและขึ้นเขียวเพราะเริ่มขาดอากาศหายใจ