ในฤทัยจอมแก่น

เพราะผิดหวังในความรัก 'ในฤทัย' หญิงสาวช่างฝันที่มีชายในอุดมคติเป็นฟาโรห์หนุ่มในหนังสือการ์ตูนจึงทิ้งทุกอย่างมาตะลุยอาณาจักรลุ่มน้ำไนล์ ทว่าทุกอย่างมันไม่โรแมนติกและสวยหรูเหมือนในการ์ตูนนี่สิ

แค่เขาเจอหน้าเธอครั้งแรกก็สั่ง ตัดแขน ตัดขา แถมด้วยควักลูกตา เนื้อตัวเธอสั่นสะท้าน รับไม่ได้ โหดร้าย ใจทมิฬที่สุด แต่เอาน่า ไหนๆก็ ย้อนเวลามาแบบแปลกๆ (?) แล้ว คนอย่างเธอต้องเอาชีวิตรอดให้ถึงที่สุดสิ !


.....................................................................................................................................................................

“ฟาโรห์!มาที่นี่ได้ยังไงกัน...?”
“ที่นี่เป็นห้องนอนของข้า จะเข้ามาก็ไม่เห็นแปลก” ทรงแย้มพระโอษฐ์ตอบกลับไป ตาเรียวที่เบิกกว้างอยู่แล้วยิ่งกว้างสุดๆ ขึ้นไปอีก
แม่เจ้า นี่เธอมานอนอยู่ในห้องบรรทมหรือเนี่ย ถึงว่าทำไมถึงได้หรูหราและไฮโซขนาดนี้ !
“ตะ เตียงนิ่มดีนะเพคะ แบบว่านอนสบายมากๆ เลย ฮะๆๆ”
เธอยิ้มแหย่ๆ พูดเสียงหวิว หรือฟาโรห์จะยอมหยวนให้เพราะเธอเอาตัวเองไปเป็นโล่กันดาบให้เขา เอ หรือเปล่า? ท่าไม่ดีแฮะ หญิงสาวเริ่มลุกลี้ลุกลน ครั้นจะขยับตัวไปทางอื่นก็ไม่ค่อยถนัดเสียด้วย ร้อนถึงวรองค์สง่าที่ต้องกลั้นสรวล พลางเอ่ยปลอบขึ้นอย่างอ่อนพระทัย
“ไม่ต้องกลัวเจ้ากลัวข้ามากนักรึ ?”
เธอชะงักค้างเมื่อได้ฟังถ้อยคำปลอบประโลมอันอ่อนโยนของเขา น่าแปลกนัก ทำไมเหมือนเคยได้ยินลักษณะการพูดปลอบแบบนี้มาก่อนนะ เคยได้ยินจากที่ไหนแน่ๆ...
เห็นนางนิ่งงันเหม่อมองตาแป๋ว ฟาโรห์หนุ่มจึงทำได้เพียงถอนพระปัสสาสะแผ่ว ก่อนเอ่ยสำทับไปอีกครั้ง
“ต่อหน้าข้า ทำตัวตามสบายเถิด นายฤทาย”

...จ๊อก...

อนุญาตได้ไม่ทันขาดคำ ร่างกายที่แสนซื่อตรงของเธอก็เปล่งเสียงอันน่าอายออกมาซะแล้ว โอ๊ย อยากมุดดินหนีชะมัด! ถ้าเป็นต่อหน้าสหายก็ว่าไปอย่าง แต่นี่เป็น...เขา
เธอเหลือบดวงตาประหวั่นพรั่นพรึงไปทางเขา แล้วก็ได้เห็นคมหน้าสง่าแย้มสรวลอย่างอ่อนโยนที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา ร่างตื่นเกร็งของเธอแทบจะหลอมละลายซึมหายไปกับพื้นเตียง

รอยยิ้มของเขาช่างอันตรายต่อหัวใจคนมองจริงๆ !