I am Yu’s

“พวกเขาพูดอะไรกับคุณ” เสียงดังขึ้นมาจากข้างหลัง ทำให้หญิงสาวหยุดเท้าไว้ แล้วน้ำตามันก็ไหลออกมา ไม่รู้ว่าเขาตามหล่อนอยู่

“บรุ๊ค”

“ทำไมไม่กลับบ้าน มันเริ่มดึกแล้วนะ ผมบอกแล้วไงเวลาค่ำมืดแบบนี้ พวกขี้เมามันเยอะ”

“ตอนนี้แค่ช่วงอาหารเย็น ยังไม่เมากันหรอกค่ะ ยังไม่ดึก” หล่อนเถียงเขาอย่างมีเหตุผล เพราะเวลาแค่โพล้เพล้ผู้คนยังเดินกันว่อนถนนอยู่เลย ไม่ใช่เวลาปิดผับปิดบาร์ ที่จะมีคนเมาออกมาเดินเป็นผีดิบ ส่งเสียงโหวกเหวก

“แต่คุณเป็นผู้หญิง จะช่วงเวลาไหน มันก็ไม่ปลอดภัย”

หญิงสาวก้าวเดินต่อไปอีก โดยที่เขาขยับขาเดินตาม แล้วนำมือมากุมเอามือของหล่อนไว้ ยูรินดารีบขยับถอย มองหน้าเขาแน่นิ่ง ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูง “เป็นอะไร”

“ฉันกลัวว่าคนของปู่จะมาเห็นค่ะ”

“กลัวคนของปู่คุณจะมาเห็น หรือกลัวว่าคนที่คุณจะแต่งงานด้วยจะมาเห็นกันแน่”

“เวลานี้ไม่ใช่เวลาจะมาพูดจาเหน็บแนมกันค่ะ” หญิงสาวยอมรับว่ารู้สึกหนักใจในการขอกลับไปเมืองไทยถาวรของหล่อน ซึ่งมันสูบเอาพลังงานทางความคิดไปจนหมด ไม่เหลือพื้นที่ให้หล่อนต้องมีเรื่องอื่นให้คิดได้เลย

“ผมแค่ถาม” เขายอมเดินตามโดยไม่จับมือกับหล่อน ทั้งๆ ที่เขาอยากจะยื่นเอามือไปสัมผัสมือนิ่มนั้นแทบแย่ “ใครจะเห็นก็ไม่สำคัญค่ะ”

“ก็แล้วทำไม...ผมเป็นแฟนคุณนะ” เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มและบ่งบอกว่าไม่อยากจะทะเลาะด้วยก็ได้ “บรุ๊ค...ฉันจะต้องแต่งงานกับคนไทยเท่านั้นค่ะ”

“ฉิบหายสิ!”