Old man ลูกน้องคนเก่า

สายลมพัดพายอดต้นมะพร้าวลู่ไปตามกระแสแรงลมแสงสุดท้ายของพระอาทิตย์กำลังจะลาลับกลับไปยังจุดเดิมซึ่งมีแค่เดินหน้าไม่ใช่ถอยหลัง แสงระยิบระยับของมันสะท้อนกับท้องทะเลให้ดูสวยงามน่าค้นหาแต่รู้ไหมว่าภายใต้แว่นสีดำที่ฉันสวมอยู่มันเห็นต่างกันกับทุกคนมากเพราะฉันโฟกัสแค่เกลียวคลื่นที่เคลื่อนไหวในท้องทะเล เกลียวคลื่นที่ไม่มีใครคุมทิศทางการเคลื่อนที่ได้เลยสักคน เกลียวคลื่นเหมือนใครคนหนึ่ง เกลียวคลื่นที่ไม่เคยสงบ เกลียวคลื่นที่เคลื่อนตีมาแล้วจางหายไปและเกลียวคลื่นที่ทำให้ฉันเจ็บ

“อีมะ...” ฉันรีบเช็ดน้ำตาออกและเลือกก้มมองเม็ดทรายอีกมือหนึ่งก็บีบบี้กระป๋องเบียร์ให้มันบิดเบี้ยวผิดรูปทรงจากเดิมสุดท้ายคนที่พึ่งเดินเข้ามาก็ถอนหายใจหนักหน่วงก่อนนั่งลงข้างๆ “บรรยากาศได้เลยสิมึง”

“เจ็บว่ะ” แม่งโคตรเจ็บเลยต่างหาก “ไม่อยากเจอหน้าแต่เสือกมารับน้องด้วยกันอีกอะไรจะซวยขนาดนี้”

“แล้วนี่มาหลบแดกเบียร์ทั้งๆ ที่ตีนมึงเลือดโชกขนาดนี้ บ้าไปแล้วไงอีเหมย”

“กู... เจ็บจริงๆ นะ”

“เจ็บก็ต้องทนเพราะมึงไม่ใช่คนที่เค้าเลือก”

อืมอันนี้เจ็บกว่า...