พนันรักร้อยใจ

จะสายไปไหมหากเขาจะเปลี่ยน เปลี่ยนจากพนันร้ายที่ทำลายหัวใจเธอจนย่อยยับ แปรเปลี่ยนเป็นพนันรักร้อยรัดหัวใจของเธอให้อยู่กับเขาไปตลอดกาล...

"เปรี้ยง!"
"ฮือๆ" เสียงที่เล็ดลอดออกมาจากพุ่มไม้ เสียงกรีดร้องพร้อมกับเสียงร้องไห้ที่เขาเคยได้ยิน
"ไหม..." ภาพที่เขาเห็นคือร่างของม่านไหมที่นอนลงบนพื้นหญ้า มือทั้งสองข้างปิดหูตัวเองไว้แน่น ร่างนั้นคุดคู้ราวกับร่างกายกำลังเจ็บปวด
"ไหม เป็นอะไร..." ภูมินทร์เข้าประคองร่างของเธอให้พยายามลุกขึ้นนั่ง
"โอ๊ย! เจ็บ...ฮึก..." เหมือนเธอจะเจ็บถ้าต้องลุกขึ้นนั่ง ใบหน้าที่ขาวอมชมพูอยู่เสมอ บัดนี้กลับซีดขาวราวกับกระดาษ ภูมินทร์ใจสั่น เกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของม่านไหม เขาสูดลมหายใจเข้าลึกอย่างพยายามตั้งสติ โทร.หาภาคภูมิ เขาต้องพาม่านไหมไปโรงพยาบาล
ภูมินทร์บอกเรื่องที่เกิดขึ้นกับภาคภูมิเร็วๆ ก่อนจะวางสายไป หันมาสนใจกับคนที่นอนอยู่บนตักของเขา
"ไหม..." เขาลูบแก้มของเธอแผ่วเบา มันเย็นชืดจนน่าตกใจ น้ำใสๆ ยังคงไหลรินออกจากตากลมโตไม่ขาดสาย

ฝนหยุดตกแล้ว เสียงฟ้าที่ร้องเมื่อกี้ก็หายไป แต่ความเจ็บปวดและความหวาดกลัวยังไม่หายไปจากใจของม่านไหม น้ำใสๆ ที่ออกจากดวงตาคู่สวย เสียงสะอื้นเบาๆ คือสิ่งที่เธอใช้บอกความรู้สึกของตัวเอง ตอนนี้แม้แต่คำพูดก็ยังไม่มีแรงจะเอื้อนเอ่ยออกมา
"ไม่ต้องกลัวนะ พี่อยู่ตรงนี้ข้างๆ ไหม"
"..." ไร้เสียงตอบกลับ เสียงหวานใสที่เขาเคยได้ยิน ปากอิ่มที่เขาเคยจูบ มันคล้ายจะขยับเขยื้อน เหมือนเธอต้องการจะพูดกับเขา แต่กลับมีเพียงลมหายใจแผ่วๆ เพียงเท่านั้น