พันธะแค้นผูกหัวใจให้เจอรัก

“พูดธุระของเธอมาสิฉันมีเวลาไม่มากนักหรอกนะ”
น้ำเสียงเฉยชาได้ยินทำเอาเนื้อตัวสะท้านหนาวๆ ร้อนๆ ฉันเงยหน้าขึ้นมองและเห็นว่าภูมิจ้องมองฉันอยู่ก่อนแล้ว ทว่าแววตาของเขานั่นมันแตกต่างออกไป
....ไร้ซึ่งความรัก
....ไร้ซึ่งความห่วงหาอาทร
“ไลลาจะใช้หนี้ในส่วนของคุณพ่อตามกำหนดแต่เรื่องบ้านและโฉนดที่ดินขอเวลาให้ไลลาอีกสักสามเดือนได้ไหม”
“เธอไม่มีสิทธิ์ต่อรองเจ้าหนี้อย่างฉันนะไลลา”
มันก็ถูกของเขาในสถานะที่ฉันเป็นลูกหนี้ฉันไม่มีสิทธิ์ต่อรองกับเจ้าหนี้อย่างเขา ทว่าฉันไม่อาจเสียบ้านที่มีภาพแห่งความสุขปนเศร้าไปได้ อีกอย่างมันคือบ้านที่สร้างขึ้นมาจากน้ำพักน้ำแรงของคุณแม่และคุณพ่อ ฉันไม่อาจเสียมันให้เขาหรือใครได้
“ไลลาอยากได้บ้านและโฉนดที่ดินคืนจริงๆ ได้โปรดเถอะขอเว...”
“อย่าขอร้องในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ธุระของเธอมีแค่นี้สินะ”
เขาพูดพร้อมกับวางเงินลงบนโต๊ะอาหารจากนั้นก็ลุกขึ้นยืน บอดี้การ์ดชุดดำสองคนรีบเดินเข้ามาหาเจ้านายหนุ่ม ฉันมองสบตาเย็นชาคู่นั้น ภูมิเลือกจะเมินเฉยแล้วก้าวเดินออกไป จังหวะนั้นเองที่ฉันตัดสินใจเรียกเขาอีกครั้งพร้อมกับร่างที่ทรุดนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น
“ขอร้องล่ะนะ ภูมิจะให้ไลลาทำอะไรไลลายอมทำได้ทุกอย่าง ไลลาอยากได้โฉนดที่ดินของบ้านคืนจริงๆ ได้โปรดยืดเวลาให้ไลลาด้วยเถอะนะ”
“ไม่”
ฉันเงยหน้าจากพื้นขึ้นไปมองเขา ภูมิยังคงมองฉันด้วยแววตาเย็นชาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนและตอนนี้มันก็มีความน่าสมเพชเวทนาปะปนมาด้วยจางๆ
“ทำไมล่ะภูมิ”
“ไม่....เธอไม่ควรเรียกฉันอย่างสนิทสนม ระหว่างเราคือลูกหนี้และเจ้าหนี้ เธอควรเรียกฉันอย่างสุภาพ ‘คุณ’ เธอต้องเรียกฉันว่า ‘คุณภูมินทร์’