ฝังรักนายหัวเถื่อน

เกลียวพัตราชิงชังรังเกียจกรันย์ ผู้ชายกักขฬะป่าเถื่อนผีบ้าผีบอนั่นเหมือนเป็นตัวเชื้อโรค หากแต่โชคชะตากลับเล่นตลกกลั่นแกล้งให้หล่อนต้องมาใช้ชีวิตร่วมกับชายหนุ่ม เรื่องมันคงจะราบรื่นดุจดั่งพล๊อตนิยายโรแมนติกที่ชอบอ่านอยู่หรอก หากว่าเขาไม่เกลียดขี้หน้าหล่อนเข้าไส้เข้ากระดูกดำเหมือนกัน


“ครีมไม่ใช่สังข์ทองเสียหน่อย แล้วพี่กันต์ก็ไม่ใช่นางยักษ์ด้วยที่พอครีมหนีไป พี่กันต์ก็จะอกแตกตาย”
เกลียวพัตราพอยิ้มออกบ้าง ยามที่ได้หยิบยกเอาละครพื้นบ้านที่เคยได้ดูตั้งแต่สมัยเด็กๆขึ้นมาเย้าสามี
ยิ่งเห็นสีหน้าจริงจังของชายหนุ่ม หล่อนยิ่งขำ ใครเขาจะหนีไปจริงๆกัน หัวใจผูกกันมาขนาดนี้แล้ว
“มันก็ความรู้สึกเดียวกันนั่นแหละ”
กรันย์ขยับตัวเข้ามาสวมกอดร่างเล็กเอาไว้อย่างหลวมๆ
“ความรู้สึกของคนที่โดนคนที่รักทิ้งไปน่ะ มันก็ต้องใจสลายกันทั้งนั้น”
เกลียวพัตราเงยหน้าขึ้นมองสามีตาแป๋ว หูยังคงฟังเขาเจื้อยแจ้วตัดพ้อ
“เพราะฉะนั้นถ้าไม่ได้มีธุระต้องไปกอบกู้บ้านเมือง...หรือว่ามีพระธิดารอเสี่ยงพวงมาลัยอยู่ที่ไหน ครีมก็ห้ามทิ้งพี่ไปเด็ดขาด เข้าใจไหม”