ม่านรักพรางใจ

คิดว่านักธุรกิจหนุ่มสุดเพอร์เฟกต์แบบนั้น จะมาสนสาวสุดเฉิ่มแต่งตัวป้า ติดกระดุมเสื้อยันเม็ดสุดท้าย กระโปรงยุคเต่าล้านปี ซ้ำยังยาวลากพื้นคลับคล้ายคลับคลาญาติผู้ใหญ่ผั่่งแม่น่ะเหรอ...ไม่มีทาง

เขาอยู่สูงเกินกว่าเธอจะเอื้อม

"ฉันแต่งงานกับเธอเพราะรัก"ตาคมสบตาคู่หวานนิ่ง"เธอแค่คนเดียว ที่ฉันรู้สึกแบบนี้ แล้วมันจะไม่มีวันเปลี่ยน"
"อย่ามั่นใจขนาดนั้น อนาคตวันใดวันหนึ่ง คุณอาจจะเบื่อฉันขึ้นมาก็ได้"
"ฉันไม่ได้มั่นใจในอนาคต แต่ฉันมั่นใจในความรู้สึกของฉัน"เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แววตาที่มองนั้นบ่งบอกว่าจริงจังมากแค่ไหน
"คุณอาจแค่อยากลองของแปลก"
"ฉันไม่เคยชอบของแปลก แล้วเธอก็ไม่ใช่"เขาเอ่ยสวนทันที
นคินีเงยหน้ามองสบดวงตาคู่คมนั้นด้วยความรู้สึกที่ยังสับสน เธอผุดตัวลุกขึ้นก้มมองปลายเท้าตนเองแล้วเอ่ย
"ขอเวลาฉันสักพัก หากคุณรอไม่ไหว ฉันก็พร้อมจะหย่าให้"
ดวงตาคู่คมแข็งกร้าวขึ้นทันใดเมื่อได้ยินคำว่าหย่าจากปากของภรรยา เขาก้าวลงจากเตียงแล้วเดินย่างเท้าเข้าหาเธออย่างใจเย็น แต่สายตาที่มองไม่ได้เย็นเหมือนท่าทางนั้น เขาแทบอยากตัดสินรวบหัวรวบหางเธอในเวลานั้นซะ เมื่อหญิงสาวพูดคำว่าหย่า ทั้งที่แต่งงานได้เพียงวันเดียว มันเป็นคำที่เขาไม่อยากได้ยินมากที่สุดและไม่เคยอยู่ในความคิดเลยแม้แต่น้อย
ภคนนท์ยืนนิ่ง บอกตรงๆ เขาเริ่มไม่ชอบสายตาแบบนั้นของเธอ เพราะสายตานั้นมันไม่ควรเป็นสายตาที่ภรรยาใช้มองสามีตัวเอง เขาถอนหายใจหนักหน่วงแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเน้นย้ำ
"อย่าพูดคำนี้กับฉันอีก เพราะมันไม่มีทางเกิดขึ้น"