ซ่อนรัก พรางเสน่หา

เขามีพี่สาวแท้ๆของเธอในใจ แต่เธอก็ซ่อนเขาไว้ในใจตลอดมาเช่นกัน

จนวันที่พี่สาวเธอจากไปกระทันหันก่อนวันแต่งงาน
ทิ้งไว้เพียงชายที่มีชีวิตอยู่ด้วยความเศร้า
เธออยากทำให้เขาไปต่อได้ แม้ตัวเองจะเจ็บปวดก็ตาม

แต่กลับเป็นเรื่องเจ็บปวดยิ่งกว่า เมื่อเขาคือคนที่เธอไม่ควรรัก
และเธอเป็นเพียงแค่น้องสาว ของหญิงที่ตัวเองถูกทรยศโดยไม่รู้ตัว

---------------------

ตัวอย่างจากตอน - ❀…บ่วงพันธนาการแห่งความเจ็บแค้น…❀
v
v
v

รถคันงามแล่นไปด้วยความแรงและเร็วเท่าอารมณ์ร้อนของคนขับ ก่อนจะไปหยุดจอดที่สำนักงานเขตที่ใกล้ที่สุด

“เรา ... เรามาที่นี่ทำไมหรอคะ”
ร่างบางที่นั่งนิ่งมาตลอดทางเอ่ยถามเมื่อเขาจอดรถสนิทแล้ว


“จดทะเบียนสมรส ถ้าอยากรู้ว่าเพราะอะไร ไปจัดการให้เรียบร้อยก่อนรับรองว่าเธอจะได้รับความกระจ่างแน่นอน”

เขาตอบก่อนลงรถไปแล้วพาหญิงสาวลงไปทำตามที่เขาวางแผนไว้


ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง หลังยื่นเอกสาร ทุกอย่างก็เรียบร้อยให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองผูกติดกันไว้ด้วยสถานะทางกฎหมาย


“ยินดีด้วยนะคะ”

นายทะเบียนหญิงแสดงความยินดีให้กับคู่ชายหญิง ที่อีกคนมีเพียงรอยยิ้มมุมปาก บนใบหน้าที่เย็นชา กับหญิงสาวที่ฝืนยิ้มราวกับว่าทะเบียนสมรสคือใบมรณะบัตรล่วงหน้าของตัวเอง


นราทิพย์ได้แต่แอบคิดให้ความหวังตัวเองว่าที่เขาทำแบบนี้ เพราะมีความรู้สึกที่ดีหลงเหลืออยู่ไม่ใช่เพียงความแค้นเคืองอันเจ็บปวดเท่านั้น


ดวงตากลมโตที่ตอนนี้มีหน่วยหยดน้ำเคล้าคลอเฝ้ามองด้านหลังคนที่เดินนำไปถึงที่รถ โดยไม่หันมามองเธอแม้แต่น้อย ตั้งแต่ออกจากออฟฟิศสำนักงานเขต

แม้จะแอบคิดเข้าข้างตัวเอง …
แต่ความจริงของการกระทำก็แย้งเข้ามาในความรู้สึก ...

คงไม่มีคู่รักที่จดทะเบียนคู่ไหน เดินหันหลังหนีห่างกันเช่นนี้ทั้งๆ ที่เพิ่งจดทะเบียนหรอก ....

ทันทีที่ทั้งสองนั่งลงประจำที่ในรถเคียงกัน ภูผาก็เฉลยเหตุผล ที่ทำให้ใจดวงน้อยร้าวราน จนหากควบคุมได้ เธออยากให้มันหยุดเต้นไปเสียดีกว่า

“ข้อแรก เศษกระดาษนี้เป็นเครื่องรับรองทางกฎหมายและความสบายใจเรื่องเธอกับอลัน อย่างน้อยมันก็ประกันว่าอิงฟ้าจะไม่ถูกทรยศง่ายๆ และเธอก็จะได้ตัดใจง่ายขึ้นไงล่ะ ต่อให้ยอมเอาตัวเข้าแลกเขาก็ยังเลือกคนอื่นไม่ใช่หรอ”


“อ้อแล้วอีกเหตุผล มันช่วยให้เกมแห่งการไถ่บาปง่ายขึ้น เพราะฉันจะไม่ให้โอกาสเธอไปทรยศใครได้อีก ไหนๆก็ต้องทำตามคำสัญญา ที่ให้ไว้กับพี่สาวที่แสนดีแสนซื่อบริสุทธิ์ไม่ใช่หรอ ฉันก็จะถือว่าตอบรับการไถ่โทษจากผู้หญิงแพศยาที่ตายจากไปแล้วก็แล้วกัน! ”

เพี๊ยะ!!!

สิ้นคำอธิบายอันยืดยาวจากเสียงทุ้มอันเย็นชา นราทิพย์ไม่อาจทนไหวได้อีก เมื่อเขาไม่เพียงดูถูกเธอ แต่พาลไปถึงคนที่ตายจากไปแล้วแบบไม่ให้เกียรติ

“จะกล่าวหาฉันอย่างไรก็ได้ จะเกลียดฉันก็จะไม่ร้องขออีกแล้ว ไม่คัดค้านหรือโต้แย้งอะไรทั้งนั้น ขออย่างเดียว….อย่าพูดถึงพี่ฝนแบบนี้อีก”
เสียงสั่นเครือปล่อยคำพูดตอบโต้เขากลับไปด้วยความเสียใจและผิดหวัง


“หึ...”
คนที่ชาไปทั้งซีกหหน้าได้แต่เอาลิ้นดุนกระพุ้งแก้มคลายความแสบ เขาไม่ตอบโต้อะไรไปนอกจากมองมาด้วยสายตาเย้ยหยันและแค้นเคือง

ก่อนจะเคลื่อนรถออกไปอย่างไม่สนใจคนข้างๆ ที่นั่งตัวลีบเล็กเหม่อมองข้างทาง มือบางสลับปาดน้ำตาที่ไหลรินจากดวงตากลมด้วยความเสียใจไม่ขาดสาย


“นะ นี่ไม่ใช่ที่บ้าน ...ฉันจะกลับบ้านค่ะ”

หญิงสาวเอ่ยเมื่อเขาจอดรถที่คอนโดซึ่งหลังจากเกิดเหตุการณ์วันนั้น นราทิพย์ก็ไม่ได้มาที่นี่อีกเลย

แน่นอนความกลัวยังเกาะกุมหัวใจของเธออยู่ มือบางจับที่ท้องน้อย เมื่อนึกถึงภาพความเจ็บจนหมดสติในวันนั้น

เขาคงไม่แคร์ความรู้สึกของเธออีกแล้วสินะ หากเกิดอะไรขึ้นกับเธออีก ... ความแค้นเคืองในใจเขา คงทำให้เขายืนมองดูเธอถูกทำร้าย ได้โดยไม่รู้สึกผิดอะไร


แค่คิดคนตัวบางน้ำตาก็ไหล มองไปรอบๆ ที่จอดรถด้วยความหวาดกลัว


ภูผามองท่าทีหวาดๆ นั้นอย่างเข้าใจว่าหญิงสาวยังคงกลัว แต่หากเพื่อนของวาคิมที่เป็นตำรวจช่วยตามเรื่องให้ว่า ตอนนี้มีคนเห็นวิกรณ์ไปอยู่แถวจังหวัดภาคเหนือ เขาจึงวางใจมาที่นี่


ชายหนุ่มมองร่างบางที่หวาดระแวงนั้น โดยไม่อธิบายอะไร ได้แต่ไว้ท่าทีเป็นภูผาคนใหม่ที่ใจร้ายแสนเย็นชาเช่นเดิม


“ทั้งบ้านเธอและบ้านฉัน เราคงทำอะไรๆที่แสดงออกถึงความต้องการอันแรงกล้าไม่ได้เต็มที่ ไหนๆ ก็จดทะเบียนกันแล้ว ให้ที่นี่เป็นเรือนหอแล้วกัน อ้อแล้วอย่าลืมว่าเธอเป็นคนบอกเอง ว่าจะทำทุกอย่าง ไม่คัดค้านโต้แย้ง อย่าลืมสิ!”
-----------------------------------------

(เนื้อหา ตอนเต็ม 108 ตอน ตอนพิเศษ 6 ตอน = 114 ตอนค่ะ)