หมายร้ายได้รัก

เปรี๊ยะ!!

วาดจันทร์ใช้ฝ่ามือตบเข้าที่ใบหน้าคมเต็มแรงทันทีที่เขาปล่อยเธอเป็นอิสระ แต่มันยังไม่สาสมกับสิ่งที่เขาทำไว้กับเธอสักนิด แค่นี้มันยังน้อยไป

“ทักทายได้ดีนี่นา” มังคลาใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มเพื่อลดความชาจากแรงตบเมื่อครู่ เขารับรู้ได้ถึงอารมณ์โกรธของเธอได้เป็นอย่างดีว่าแรงแค่ไหน

“คุณกลับมาทำไม สิ่งที่คุณเอาไปจากฉันมันยังไม่พอรึไง!” ร่างบางสั่นเทา ถามเขาช้าๆ ด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว

“ผมกลับมาดูว่าคุณบอกแฟนคุณยังไงว่าคุณนอนกับผู้ชายอื่นทั้งๆ ที่คบอยู่กับเขา” มังคลายิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วพูดต่อ “แต่ที่ผมเห็นคุณกลับทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คุณยังคบกับเขาต่ออีก คุณนี่ใจกล้าจริงๆ ไม่ละอายใจบ้าง
หรือไง” พูดแล้วแสยะยิ้มอย่างน่ารังเกียจ

“คุณมันเลว” วาดจันทร์ไม่อยากเชื่อหูตัวเองกับสิ่งที่ได้ยิน มังคลาต้องการอะไร เขาทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร

“ถ้าผมเลวที่เป็นชู้ คุณ! ก็! เลว! พอ! กัน !” มังคลาเน้นคำพูดทีละคำเหมือนกับจารึกคำเหล่านั้นให้เป็นตราบาปของเธอ