บ่วงรักทานตะวัน

"ทะ ทะ ทำอะไรน่ะ ตะวัน!"
"ก็ ก็ จะ จูบ"
"จูบอะไรของเรา ไปจำจากไหนมา!"
"ก็จากในทีวีไงคะ"
"แล้วทำทำไม"
"ก็ตะวันจูบมัดจำแล้ว อาภูมิอย่าลืมสัญญาแต่งงานของเรานะคะ"

โธ่เอ๊ย!
ภูมิกำหมัดแน่น จ้องทานตะวันด้วยความอ่อนใจ
"อาขอสั่งห้ามนะตะวัน ห้ามพูดแบบนี้ แล้วก็ห้ามคิดอะไรแบบนี้กับอาเข้าใจไหม!"
"ไม่เข้าใจ ก็ตะวันไม่อยากให้อาภูมิเสียใจเพราะผู้หญิงคนนั้นนี่คะ ตะวันทำผิดตรงไหน" เด็กหญิงแก้เก้อ
"มันก็ไม่ผิด แต่ก็ไม่เกี่ยวกับเรา"
"เกี่ยวสิคะ ตะวันไม่อยากให้ใครมาแย่งความรักของอาภูมิไปจากตะวัน"
"งี่เง่า" ภูมิสบถ
"ไม่ได้งี่เง่าซะหน่อย ตะวันหมายถึงว่าถ้าตะวันโตเป็นสาวแล้วถ้าอาภูมิแก่ตัวลงไม่มีใคร ตะวันอาสาเป็นเจ้าสาวให้อาภูมิเอง อาภูมิสัญญากับตะวันนะคะ"
"แก่แดด!" ภูมิขึ้นเสียง แต่เด็กหญิงดูไม่สะทกสะท้านสักนิด
"เปล่าแก่แดดซะหน่อย ก็ตะวันรักอาภูมิ" เธอบ่นพลางหน้างอคอหักใส่

ภูมิทวนคำพูดทานตะวันในใจก็สั่นระรัวยิ่งกว่ากลองเพล
นี่ทานตะวันคิดว่าความรักคืออะไร
คิดว่าตัวเองจะแทนที่ใคร
ไม่มีใครแทนที่ใครได้โดยเฉพาะทานตะวัน
เขาไม่เคยเห็นเธอเป็นตัวแทนของใคร
ไม่เคย...
ไม่เคยเลย...

ภูมิจะรอให้ถึงวันนั้น
วันที่พร้อมทวงสัญญาที่ทานตะวันให้ไว้
คราวนี้ไม่ว่าใครก็อย่าได้ขวาง
เพราะเขาจะไม่มีวันยอมปล่อยเธอให้ใคร...