นู้นทางออก เชิญครับ!

ความรักครั้งแรกของผมเกิดขึ้นตอนอายุ 14 ปี รู้ว่าไม่ควร แต่ยากจะหักห้ามใจ เหมือนที่อดัมและอีฟไม่สามารถต้านทานคำยั่วยุของซาตานที่แปลงกายเป็นงู ให้ลิ้มลองผลไม้แห่งปัญญาได้ ตอนนั้นไม่รู้ตัวเองคิดบ้าอะไร ถึงได้เผยความในใจออกไป โดยไม่หวาดกลัวต่อสายตาคนรอบข้าง อย่างว่า....มันก็ดีกว่าที่แอบรักข้างเดียว แล้วช้ำไปเอง ทั้งที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย หากเป็นแบบนั้นต้องมานั่งเสียใจภายหลังแน่ๆ

พอมานั่งคิดดูดีๆ ผมยอมเสียใจภายหลัง ดีกว่านั่งฟูมฟายทั้งที่สารภาพความรู้สึกไม่ถึงปี หลังจากเหตุการณ์ที่เหมือนมรสุมทดสอบการเลือกจุดยืนในสังคมจบลง ผมหันมองตัวเอง แล้วคิดว่ามัวแต่เสียใจกับอดีตต่อไปไม่ได้อีกแล้ว คนเราต้องเดินหน้าต่อไป แม้ทุกอย่างจะไม่เป็นดั่งใจก็ตาม มือกร้านหยาบยกปาดน้ำในอดีต พร้อมบอกกับตัวเองว่า...

“ตะโกนให้ดังๆ กูยังไม่ตาย!”