ตราบาปตีทะเบียน

“ทำยังไง…คุณถึงจะปล่อยฉันไป” เสียงหวานพูดอย่างเหนื่อยหน่ายไม่แม้แต่จะหันกลับมามองอีกฝ่าย
“ฮึ…พึ่งคิดได้เหรอว่าอยากจะไป คิดบ้างสิว่าพ่อฉันหมดเงินไป กับครอบครัวเธอตั้งเท่าไหร่หัดใช้สมองคิดหน่อย ยิ่งเธอสนองฉันมากเท่าไหร่เวลาเธอที่นี่มันก็ลดลงเมื่อนั้น!!! คิดเหรอว่าฉันอยากจะทนกินผู้หญิงจืดชืดแบบเธอไปทั้งชีวิต...แบบนี้เธอคงไม่มีวันออกจากไร่นี้ไปได้หรอก!!”
ร่างบางหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง มือบางปลดชุดที่สวมใส่อยู่ออกทีละชิ้นอย่างไม่อายเรือนร่างนี้ที่เคยต้องตาเขามาหลายครั้ง แววตาของเธอช่างเหม่อลอยแทบไม่รับรู้ว่ามีเขายืนอยู่ตรงนี้
“ถ้าอย่างนั้น…ฉันควรไปให้ความสุขกับลุงเขมไม่ใช่คุณ!!”
ร่างเปลือยเปล่าได้สัดส่วนกำลังเดินไปยังประตูอย่างไม่แคร์ว่าสามีจะมองเธอว่าอย่างไร

“เพล้ง!!” เสียงกรอบรูปที่กระทบกับประตูห้องหล่นมาแตกลงตรงหน้าทำให้ร่างเล็กหยุดชะงักมองดูก็พบว่าเป็นรูปแต่งงานของเขาและเธอที่ตั้งมานานข้างเตียงแต่เธอกลับไม่เคยสังเกตมันเลยจนกระทั่งกิตติกรโยนมันมา
“หยุด!!! อย่าคิดแม้แต่จะก้าวต่อ ไม่งั้นชิ้นต่อไปมันไม่ใช่แค่ขู่และไม่ใช่แค่กรอบรูปแน่…แค่นี้ตัวเธอยังสกปรกไม่พออีกเหรอ อย่าทำให้คนอื่นเขาแปดเปื้อนจนขยะแขยงเธอไปมากกว่านี้เลย…วันหลังถ้าอยากมากบอกกันดีๆก็ได้ ฉันสนองได้หรือจะเอาคนงานทั้งไร่เลยไหมล่ะ ฉันจะเรียกให้!!”
“ถ้าทั้งไร่ แลกกับอิสรภาพของฉัน…ฉันยอม!!”