พี่ครับผมเป็นแวมไพร์

“เลือดหนึ่งหยดแลกกับหนึ่งจูบ...พี่ว่ามันแฟร์ดีออก”

ปีแสง ...แวมไพร์หนุ่มผู้ตกหลุมรักญาติตัวเอง
ดาวฤกษ์ ...หนุ่มนักศึกษามหา'ลัยแสนหล่อเหลา

การตายของพ่อบุญธรรมทำให้ปีแสงจำต้องย้ายมาอยู่กับญาติผู้พี่
ความผูกพันและความลับที่เก็บซ่อนไว้นานหลายปีจึงเริ่มเผยออก

-----------------------------

“แต่มีอีกเรื่องนึงยังไม่ได้สะสาง”

“หือ อะไร”

ยังมีอะไรอีกเนี่ย ทำไมวันนี้ผมมีหลายคดีจัง

“จำได้ไหมที่พี่บอกไว้จะรอนายติดหนี้รอบหน้า”

“หนี้อะไร”

“หนี้จูบไง”

หา เราเคยคุยกับเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ

ผมขยับกายขึ้นนั่งตัวตรง มองอีกฝ่ายตาโต เห็นแววตาคนที่มองมาพราวระยับอย่างไม่น่าไว้ใจ

“ผมไม่คิดว่าเราคุยกันเรื่องนี้มาก่อน”

“นั่นสิ ยังไม่ได้คุย” น้ำเสียงของพี่ดาวฤกษ์ดูไม่น่าไว้ใจเอาเสียเลย “เพราะงั้นเราควรตกลงกัน เริ่มจากเมื่อคืนนี้”

“เริ่ม?”

เริ่มอะไรหว่า ผมยังคงไม่เข้าใจ

“นายเป็นแวมไพร์ ส่วนพี่เป็นมนุษย์ มันดูไม่ค่อยยุติธรรมเท่าไรถ้าพี่จะโดนดูดเลือดไปฟรีๆ”

“แล้ว...ผมต้องทำยังไง”

มันเป็นคำถามที่ผมไม่แน่ใจว่าควรถามไหม แต่ก็ถามออกไปแล้ว และยิ่งรู้สึกว่าตนเองนั้นคิดผิดเมื่อคนนั่งพิงพนักหัวเตียงชะโงกหน้าเข้ามากระซิบบอก

“เลือดหนึ่งหยดแลกกับหนึ่งจูบ...พี่ว่ามันแฟร์ดีออก”

ตาย-า แล้วนี่ผมดื่มเลือดพี่เข้าไปกี่หยดแล้วเนี่ย