หลงจันทร์

เพียงจันทร์ นักศึกษาการบัญชีปีสามมีเหตุให้ต้องย้ายเข้ามาอาศัยอยู่ในคอนโดเดียวกันกับปฐวีหนุ่มวิศวกรรมเครื่องกลปีสุดท้ายซึ่งเป็นลูกชายเพื่อนรักของแม่....ในที่สุดการรอคอยของเขาก็สิ้นสุดลงสักที!
********************************
“ก็แค่ลูกเพื่อนแม่…ไม่ใช่เมีย” ประโยคนี้ทำเอาเพียงจันทร์ถึงกับร้องกรี๊ดในใจ
“ใครเค้าอยากจะเป็นเมียพี่”หญิงสาวคิดว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาดที่เห็นมุมปากของปฐวียกยิ้มขึ้น สายตาคมของเขากวาดไปทั่วทั้งตัวของเธอ
“ก็ยังไม่ได้พูดสักคำว่าอยากได้เธอเป็นเมีย” จบประโยคของเขา เพียงจันทร์ก็โมโหจนอยากจะกรี๊ดให้ลั่นป่า 
เธอชี้มือไปที่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“เออ!! จำคำพูดตัวเองไว้เลยนะ พี่อย่ามาหลงจันทร์ก็แล้วกัน!”
“หึ…ประสาทแล้ว ใครจะไปหลงเธอ”
หนอย!…เจ็บใจ…เจ็บใจนัก แต่เพียงจันทร์ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากสะบัดตัวรีบเดินหนีไปให้พ้นจากผู้ชายปากร้ายคนนั้น
**********************************
“กลัวไหม?”เสียงทุ้มเอ่ยถามเพียงจันทร์ สายตาคมมองเธอนิ่ง 
“ไม่กลัวแล้วค่ะ แต่ถ้ายังขืนเดินทางต่อล่ะก็….” ยังไม่ทันพูดจบประโยคดี ปฐวีก็พูดขึ้นเสียก่อน
“ไม่ใช่เรื่องนั้น…ที่ต้องอยู่ด้วยกันแบบนี้ กลัวพี่หรือเปล่า”
จากที่พยายามจะไม่คิดอะไร ตอนนี้ใบหน้าหวานแสดงความกังวลอย่างเห็นได้ชัด
เพียงจันทร์เงียบไปสักพักแล้วจึงพูดขึ้น
“แม่อนุญาตให้จันทร์มากับพี่ น้าปิ่นก็รับประกันพี่เต็มร้อย แสดงว่าพี่วีต้องเป็นเจนเทิลแมนแน่นอนค่ะ”หญิงสาวพูดแล้วก็คลี่ยิ้มอย่างน่ารักซึ่งเป็นรอยยิ้มที่เธอชอบทำอยู่บ่อยๆ
ฉลาดมากยัยตัวเล็ก…ยกทั้งแม่ของเธอและแม่ของเขาขึ้นมาเป็นเกราะป้องกันตัว 
ปฐวียกยิ้มที่มุมปากอย่างนึกสนุก
“มั่นใจขนาดนั้นเชียว…" เขาโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้เธอ แล้วเอ่ยเสียงเบา
"พี่ยังไม่เชื่อใจตัวเองเลย”
หญิงสาวผงะตัวถอยออกห่างจากเขาจนแทบจะตกเตียง ท่าทางเลิ่กลั่กตกใจกลัวของเธอทำให้ปฐวีต้องหัวเราะออกมา
“พี่ล้อเล่น…ไปอาบน้ำเถอะ”