กิ่งไผ่-ใบรัก

ก่อนออกเดินทาง จิตใจของอารตียังคงหยิ่งทะนง หากเมื่อเวลาผ่านไปการเดินทางยิ่งยาวไกล เธอจึงได้พบว่า ตลอดมานั้น เธอสามารถเย่อหยิ่งทะนงตนได้เพราะไม่เคยมีคู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อ

“...“...ตี้รู้จักพี่เขาหรือยัง พี่ซัน ลูกชายคุณลุงลี่ไงล่ะ”
อย่างไม่ค่อยเต็มอกเต็มใจนัก อารตีหันกลับ วางปากกาและเอกสารในมือลงเมื่อยกมือไหว้ แล้วเงยหน้าขึ้นมองเขาเต็มตา
...พี่ซัน?...เธอคงไม่คิดเรียกผู้ชายลักษณะนี้ว่าพี่ซัน! ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่มีลักษณะอันอบอุ่น ลักษณะของคนที่คุ้มครองพึ่งพาได้หรอกนะ หากหมายความว่าเขามีมันมากเกินไปต่างหาก...ความเป็นผู้นำ ความเชื่อมั่นในตัวเอง มากจนเกือบกลายเป็นยโส แสดงออกมาอย่างชัดเจนผ่านดวงตาดำคมที่จ้องมองผู้คนนิ่งๆ กึ่งท้าทายกึ่งขบคิดใคร่ครวญ
และความกล้าหาญเยือกเย็นก็แสดงออกผ่านวิธีการพุ่งเข้าชน ไม่รีรอเบี่ยงเบนเลยที่จะแสดงตัวว่ารู้จักเธอดีอยู่แล้ว...”