เมรีในร้านหนังสือ

ออมเดินเข้ามาเงียบๆ วางเป้ นั่งบนเก้าอี้ไม้ หยิบหมอนอิงมากอด
แค่นั่งอยู่ตรงนั้น และยิ้ม เขาก็ทำให้โลกเปลี่ยนไป ออมเป็นสิ่งมีชีวิตที่สวยงามเหลือเกิน ระกาอดคิดไม่ได้ ถ้าเขาเป็นผู้ใหญ่กว่านี้ เติบโตขึ้น แกร่งกร้านขึ้น ความงดงามจะลดลงหรือไม่
“ออม...” ระกาเก็บถ้อยคำไว้ ระบายลมหายใจออกมาแทน
ออมจ้องระกาไม่วางตา จ้องจนระกาหัวเราะ
“ออมรออยู่ฮะ”
“ไม่สำคัญหรอก ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่า มันสำคัญ แต่ไม่มีสาระนัก และออมอาจจะเคือง ถ้าพี่พูด”
ออมลุกขึ้น คว้าหนังสือจากมือเธอไป “พูดเลย ไม่งั้นออมโกรธ”
ระกาจ้องตาออมนิ่ง “เวลาพี่มองออม พี่รู้สึกเหมือนออมไม่มีเพศ ก็เท่านั้นล่ะ”
“เฮ้ย ออมเป็นผู้ชายนะ” ออมโวยวายเสียงดัง
“ไม่เถียง แต่สำหรับพี่ ออมไม่มีเพศ”
“มีคนบอกว่าออมหน้าเหมือนผู้หญิง แต่ออมยืนยันว่าออมเป็นผู้ชาย
“พี่ก็ไม่ได้บอกว่าออมไม่ใช่ผู้ชายนะ”
“แล้วไม่มีเพศคืออะไรฮะ คืออะไร” ออมเชิดหน้าถาม มองระกาด้วยหางตา
เขาตั้งใจให้ดูกวนๆ แต่ระกากลับนึกเอ็นดู เธอหยิกแก้มเขา “มันดีก็แล้วกันน่า เพราะอย่างนี้ล่ะ พี่ถึงชอบเสาร์-อาทิตย์ที่สุด”
“เพราะออมมาใช่มั้ยฮะ”
ระกาพยักหน้า “ถ้าไม่ว่าง ไม่เป็นไรนะ พี่ไม่ได้รอ แต่ออมมา พี่ก็สนุกขึ้น”
“ขอบคุณฮะ” สะกิดแขนระกา “แล้วเรื่องไม่มีเพศล่ะ เปลี่ยนความคิดไม่ได้เหรอ”
ระกาส่ายหัวช้าๆ “สักวันออมจะรู้ว่ามันดีแค่ไหน ที่พี่รู้สึกแบบนี้”
ออมเดินกลับไปที่เก้าอี้ กระแทกก้นลง พร้อมกับพูด “มันดีตรงไหนล่ะฮะ”
ตรงที่ไม่มีเงื่อนไขน่ะสิ ระกาคิด เพศมาพร้อมกับเงื่อนไขบางประการเสมอ เพื่อนเพศหญิงก็มีเงื่อนไขแบบหนึ่ง เพศชายก็มีเงื่อนไขอีกแบบ ไม่ว่าจะติดต่อสัมพันธ์กับใคร ระกามักระมัดระวังตัว ทุกคนต่างมีเหลี่ยมมุม เธอต้องระวังไม่ให้ตัวเองจนมุม และพยายามไม่เดินไปชนเหลี่ยมของใครเข้า เหลี่ยมมุมที่ว่านี้เชื่อมโยงกับเพศอย่างเลี่ยงไม่ได้
ตัดความเป็นเพศออก เหลี่ยมมุมบางส่วนจึงถูกลบไปโดยปริยาย
ออมเหมือนดอกไม้ที่กำลังผลิบาน บางคราวก็เหมือนทุ่งหญ้าสีเขียว