บุพเพบาป เล่ม 2 (เล่มจบ)

พายุแห่งความวุ่นวายก่อตัวขึ้นอีกครา ครั้งนี้ก็ยังคงมีที่มาจากสาเหตุเดิม นั่นคือ...ตำแหน่งเจ้าบ้านสกุลอัน อันเซ่าโหยวไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าความไว้ใจและความประมาทเลินเล่อจนเกินเหตุจะกลับทำให้ตนต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ เขายื่นมือออกไปท่ามกลางความมืดมิด ที่นั่นมีแสงสว่างจุดเล็กๆ เพียงหนึ่งเดียว เมื่อพิศดูกลับพบว่าเป็นใบหน้าแย้มยิ้มของเฉิงอิน

คำพูดเมื่อสิบปีก่อนที่เคยถูกมองข้ามไป ยามนี้กลับซาบซึ้งตราตรึงใจเหลือคณา เป็นครั้งแรกที่อันเซ่าโหยวรู้ซึ้งถึงความนัยอันล้ำลึกในถ้อยคำนั้น... นั่นมิใช่คำพูดล้อเล่น มิใช่คำพูดส่งเดช และมิใช่คำลวงหลอก แต่ว่าเป็นคำสาบานที่ยึดมั่นมาตลอดชั่วชีวิต เฉิงอินกลายเป็นศรัทธาเดียวที่ช่วยประคับประคองชีวิตเขาเอาไว้ บุพเพสันนิวาสของพวกเขาทั้งสองจะไม่ต้องจบลงด้วยคำว่า ‘บาป’ ได้หรือไม่?