เล่ห์รักบุปผาซ่อนพิษ เล่ม1

สายลับมือหนึ่งอย่างเธอ!! ตายละเกิดใหม่ทั้งที
ทำไมต้องมาเกิดในร่างคุณหนูตระกูลใหญ่ผู้อ่อนเเอขี้โรคเช่นนี้!
เท่านั้นไม่พอความจำเจ้าของร่างเดิมช่างเลือนราง
เเถมยังถูกลักพาตัวมา? บ้านตัวเองอยู่ไหน? ใครก็ได้ช่วยบอกที!!!
แต่ด้วยทักษะตีเนียนการันตีด้วยอันดับหนึ่งขององค์กรสายลับนานาชาติ
บอกเลยต่อให้ต้องเป็นคนใช้? จอมยุทธ? หรือเเม้กระทั่งขอทาน? ไป๋ซูเมิ่งคนนี้ก็ไม่เคยเกี่ยง!!!
เเต่เอ...คงไม่ถึงขนาดต้องเอาตัวเข้าเเลกเพื่อความอยู่รอดหรอกกระมัง

เรื่องนี้มีทั้งหมดสองเล่มจบนะคะ
สามารถอ่านรายตอนได้ที่เว็บเด็กดีและreadawrite ค่า หาตามชื่อเรื่องได้เลย

ตัวอย่างเนื้อหา
“ก็ดีเหมือนกันวันคล้ายวันเกิดข้าทั้งทีได้ฟังว่าที่ลูกสะใภ้บรรเลงพิณคงจะสุขใจยิ่งนัก แต่คุณหนูไป๋ร่างกายมิเเข็งแรงข้าคงมิรบกวนหรอก ไว้คราหน้าก็แล้วกัน”
นางหันไปเอ่ยกับซูเมิ่งที่นั่งอยู่ในกลุ่มสตรีตระกูลไป์โดยตรง แต่คราหลังนางลดเสียงลงพร้อมทำหน้าเสียดายปนเศร้าใจ
พอจบประโยคของฮองเฮา ทุกคนในงานส่วนใหญ่ก็หันมามองยังซูเมิ่งด้วยสายตาหยามเหยียดอย่างปิดไม่มิด แม้จะแสดงออกไม่ชัดเจนเพราะเกร็งใจท่านแม่ทัพบ้าง
…มีอย่างที่ไหนเล่าคุณหนูตระกูลอื่นที่ไม่ได้เป็นเเม้คนในครอบครัวยังมอบอะไรเป็นพิเศษให้ฮองเฮา แต่นี่เป็นถึงคุณหนูว่าที่ชายาเอกองค์ไทจื่อกลับไม่เตรียมอะไรมาให้เลย
ซูเมิ่งแย้มยิ้มหวานส่งกลับไปทั้งใบหน้าซีดเซียวนั้น นางไม่สะทกสะท้านต่อสายตาทุกคนที่ส่งมาเลย เพราะนางมิใช่ลูกพลับนิ่ม เสียหน่อย อยากให้นางเสียหน้านักใช่ไหมเดี๋ยวไป๋ซูเมิ่งคนนี้จัดการให้
ไป๋ซูเมิ่งวางถ้วยน้ำชาในมือลงบนโต๊ะตรงหน้าก่อนพยุงตัวเองลุกขึ้นยืน ใบหน้าที่ยังคงขาวซีดหันมองไปยังหานเผยหนิงเจ้าคนต้นเรื่องจากนั้นจึงไล่สายตาขึ้นสบตรง ๆกับฮองเฮา รอยยิ้มค่อย ๆปรากฎขึ้นบนหน้าของซูเมิ่ง
“หม่อมฉันต้องขอประทานอภัยฮองเฮาด้วยเพคะ ตอนนี้ร่างกายหม่อมฉันยังอ่อนเเรงยิ่งนักคงไม่สามารถบรรเลงพิณให้พระองค์ได้จริง”
ซูเมิ่งค่อย ๆย่างเดินทำท่าทางอย่างคนป่วยไม่มีแรงจริงเดินมายืนห่างจากหานเผยหนิงไม่ไกล
“มิทราบว่าคุณหนูเผยหนิงไปได้ยินว่าข้าเล่นพิณได้ไพเราะมาจากผู้ใด ข้าคิดว่านอกจากท่านอาจารย์ที่สอนข้าและท่านพี่ทั้งสองของข้าแล้วนั้นข้าก็มิเคยเล่นให้ใครฟังมาก่อนจริงเชียว ครานี้ข้าต้องขอคารวะน้ำชาสักถ้วยให้กับความรู้ที่กว้างไกลของท่านเสียหน่อยแล้ว”
หานเผยหนิงอ้าปากพะงาบ ๆดวงตาจ้องเขม็งมาที่ซูเมิ่ง ทั้งนางและคนอื่น ๆไม่คิดว่าซูเมิ่งจะกล้าตอกกลับเช่นนี้
…ไฉนใคร ๆก็พูดกันว่าคุณหนูตระกูลไป๋เป็นดั่งลูกพลับนิ่มไงเล่า แล้วคนตรงหน้านี้คือใคร ช่างห่างไกลข่าวลือนั้นยิ่งนัก

...............

“ข้าชอบให้เรียกนามข้ามากกว่า”
ซูเมิ่งอ้าปากค้าง ครานั้นเขาบอกว่าอยู่ข้างนอกเลยอยากให้เรียกนาม แต่นี่ในวังนึกว่าไม่เกี่ยวเสียอีก อย่าบอกนะว่าที่ทำท่าไม่พอใจแค่เพราะนางเรียกผิด
…คนอะไรเอาใจอยากเสียจริง
“คารวะท่านซือหมิงเพคะ”
นางย่อลงอีกคราพอเงยหน้าขึ้นรังสีความไม่พอใจก็ยังไม่จางหาย
“ข้าอายุมากกว่าเจ้ากระมัง”
ประโยคคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบออกจากปากเจ้าของรังสีเย็นชา “เรียกอย่างอื่น”
…หือ แล้วจะให้เรียกอะไรทำไมไม่บอกมาเสียทีเดียวเล่า ซูเมิ่งทำได้เพียงบ่นในใจ ในหัวก็ใคร่ครวญคำเรียกที่น่าจะเหมาะสม เขาน่าจะอายุราว ๆ ยี่สิบห้ายี่สิบหกกระมังหากจำไม่ผิด นางย่างเข้าสิบหก …งั้นก็
“หม่อมฉันเรียก ท่านอาซือหมิงดีไหมเพคะ?”
พูดพลางมอบรอยยิ้มที่คิดว่าจริงใจที่สุดไปให้
คนถูกเรียกว่าอาเงยหน้าขึ้นจากหนังสือเป็นครั้งแรก ใบหน้าเขาไร้รอยยิ้มติดออกจะไม่พอใจ จนทำให้รอยยิ้มของนางก่อนหน้าหุบลง
“ข้าเป็นน้องบิดาเจ้าตั้งแต่เมื่อใดกัน ท่านพี่ก็พอ!”