วันไนท์กลางไร่กับพ่อเลี้ยง

วริศ...พ่อเลี้ยงฤทธิ์เดชสูง
วรรษมน...เด็กงามที่ดื้อรั้น
จากวันไนท์กลางไร่ทั้งคืนสู่การเป็นเมียเด็กที่ต้องอยู่ใต้ ‘ฤทธิ์’ รักไปตลอดกาล
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“แม่กับพ่อบอกว่าพ่อเลี้ยงเรียกหนู”
“ใช่” วริศแกล้งทำเป็นช้อนตาขึ้นมองเหมือนไม่ได้ตื่นเต้นอะไร
“รีบพูดธุระของคุณมาสิคะ” วรรษมนล่ะหมั่นไส้ ถ้าสนใจงานนักแล้วเรียกเธอมาทำไม
“กล้าพูดกับเจ้าของไร่ขนาดนี้เชียว” เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วก็ประสานตากับคนที่เผลอถอยหนีสักครึ่งก้าวเห็นจะได้
“ก็...ค่ะ” คิดว่าเธอไม่กล้าเหรอ ปล้ำกับเขาก็เคยมาแล้ว
บ้าจริง แค่เห็นเรือนกายบึกบึน ใบหน้าหล่อเหลา ร่างกายมันก็เหมือนจะสั่นระริกขึ้นมา
“เห็นพ่อกับแม่บอกว่าเรื่องงาน”
“ช่าย...” เขาลากเสียงแล้วก็ใช้สะโพกพิงไปกับขอบโต๊ะ
ให้ตายเถอะ ขนาดเสื้อผ้าธรรมดาๆ สไตล์สาวภูธร แต่เขากลับคิดถึงแต่ยามเธอร่อนกายอยู่เหนือตัวเอง
นมนั่นมันถูกพรางตาด้วยเสื้อเชิ้ตตัวหลวมๆ
“หน้าหนูอยู่นี่ค่ะ” เธอชี้หน้าตัวเองเมื่อรู้สึกว่าเขาจงใจมองหน้าอกอย่างหน้าทน
“ฉันรู้แต่แค่อยากมองนมเธอก็แค่นั้น”
“คุณ!”
“ไม่เอาน่ะ คุยธุรกิจเราดีกว่า...”
เขาเปลี่ยนมาจ้องตาเธอนิ่ง แล้วเธอก็ยิ่งกว่าสะท้าน รู้สึกเหมือนเลือดมันไหลขึ้นหัว แก้มร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างน่าอาย
“เธอจะคิดเท่าไหร่...ค่ามาทำงานกับฉัน”
ทำไมเธอรู้สึกเหมือนเขาชวนเธอมาทำงานบนเตียง ไม่เอาน่า ไม่คิดฟุ้งซ่าน
“สะ...สี่หมื่นค่ะ” จะพูดสามแหละ แต่เมื่อเห็นเขายิ้มเยาะจึงเพิ่มออกไป
“ไม่แพงไปเหรอสำหรับคนที่เคยผ่าน...ประสบการณ์มาแล้ว...”
อยากจะกรี๊ด เพราะตอนนี้เขามองต่ำลงมาที่สะโพก นี่เขากำลังคุยเรื่องอะไรกันแน่
“พ่อเลี้ยงกำลังพูดถึงเรื่องอะไร”
“ก็เรื่องงานของเราไง” เขายอมรับเลยว่ายังติดใจมาก หลับๆ อยู่ก็ยังฝันถึงตอนเธอขย่มอยู่เหนือกาย
“งานอะไรคะ ระบุด้วย”
“ก็งานบัญชีไง หรือเธอคิดเรื่องอะไร”