หัวใจอัคคี

“จับเด็กนั่นให้ได้” หัวหน้าเอเย่นต์ตะโกนขึ้น ให้ลูกน้องๆ ช่วยจับ
“ช่วยผมด้วย ช่วยผมด้วย”
“เกิดอะไรขึ้นว่ะ” เคพูดลอยๆ
“เด็กหนีละมั่ง” บิวตอบ
“วอนโดนซ้อมซิไม่ว่า”
คีวิ่งลงมาจนถึงชั้นสาม วิ่งไปตามทางเดินเหลียวหน้าเหลียวหลังมองคนกำลังวิ่งไล่ล่าตน จนไม่ได้ดูทางว่ามีคนเดินอยู่
“นายระวัง” คีวิ่งชนป้องเข้าอย่างจัง จนคีล้มทับร่างของป้องไว้
คีเบิกตากว้างด้วยความตกใจสุดขีด เช่นเดียวกับป้องที่เจอคีในสถานที่แบบนี้
“คี”
“พี่ป้อง ช่วยผมด้วย ผมกลัว พวกมันจะจับผมไปขายตัว”
“เจอแล้ว ส่งเด็กนั่นมาครับคุณป้อง” เอเยนต์พูดกับป้อง ป้องลุกขึ้นโดยกอดร่างของคีไว้แนบอก เอเย่นต์เดินปรี่เข้าไปหมายจะชิงตัวคีออกมาจากป้อง เพราะกลัวว่าคีไปสร้างความรำคาญ เพราะป้องเป็นลูกค้าวีไอพีของเขา
“เค บิว จัดการ”
เค และบิวชักปืนออกมาเล็งตามคำสั่งนาย
“คุณป้องนี่มันเรื่องอะไรกันครับ ผมแค่จะเอาเด็กขายของผมกลับแค่นั้นเอง ทำไมต้องเล่นปืนกันด้วย”
“ใครเด็กขาย” ป้องถามขึ้น
“ไอ้เด็กนี่ เด็กขายของผม ผมซื้อต่อมาจากพ่อของมันห้าแสนบาท เมื่อวานนี้ครับ”
“พี่ป้องผมกลัว อย่าส่งผมไปหาเขานะ เขาบังคับให้ผมถ่างขาให้ลูกค้าเอาผม ผมไม่เอา ผมกลัว ฮึกฮื้อๆ พี่ป้องต้องช่วยผมน่ะ” คีร้องไห้สะอื้นกอดร่างของป้องไว้แน่น ป้องกัดฟันจนเห็นสันกรามปูดออกมา
“คุณป้องคืนเด็กนั่นให้ผมเถอะ แล้วผมจะจัดเด็กเกรดเอให้คุณ”
“เด็กคนนี้ แกจะขายเท่าไหร่” ป้องถามด้วยน้ำเสียงเหี้ยมโหด จ้องหน้าเอเย่นต์ด้วยแววตาเกรี้ยวโกรธจัด
“คุณป้องแน่ใจเหรอ จะซื้อต่อจากผมเหรอ”
“เท่าไหร่”
“ผมขาย ห้าล้าน ขาดตัว ห้ามต่อ”
“ได้...ฉันซื้อเด็กคนนี้ต่อจากแก ห้าล้าน เค เดินไปหยิบเงินสดในรถมา”
“ครับนาย”
ไม่ถึงสิบนาทีเงินสดห้าล้านอยู่ในมือของเอเย่นต์ เขายิ้มแก้มปริอย่างถูกใจ ซื้อมาห้าแสน ขายต่อห้าล้าน ไม่ต่อสักบาท โชคดีจริงๆ เด็กคนนี้ตัวเงินตัวทองของเขาจริงๆ
“ฉันพาเด็กคนนี้กลับได้แล้วใช่ไหม”
“ตามสบายครับ”
“พี่ป้อง ผมกลัว” คีพูดเสียงสั่นระริก
“ไม่ต้องกลัว คีไปอยู่กับพี่ รับรองไม่มีใครทำร้ายคีได้อีก”
คีพยักหน้ารับ ป้องเดินโอบคีไปขึ้นรถ โดยมีเคและบิวมองหลังเจ้านายอย่างงุนงงและแปลกใจ
“พี่เค ว่าเด็กคนนี้คุ้นๆ ไหม”
“กูก็คิดเหมือนมึง คุ้นๆ หน้าว่ะพี่”
ทั้งคู่พยายามนึก จนตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน เมื่อจำได้
“เด็กขายพวงมาลัย”