นางบำเรอเนื้อหวาน

“ท้อง? ท้องกับใคร...เหรอครับ”
“จะท้องกับใครถ้าไม่ใช่คุณ คุณไฟ!”
“หลานคุณไปนอนกับใครมาบ้าง ผมยังไม่รู้เลย” ถ้อยคำเราะร้ายที่เหมือนหอกแหลมคมเฉาะเฉือนหัวใจ ทำให้ลดามาศเผลอมองสบตาคนใจร้ายตรงหน้า เขาพูดออกมาได้อย่างไรว่าหล่อนไปนอนกับใครมาบ้าง เขาไม่เคยรู้เลยหรือไงว่าหล่อนมีเขาเป็น ‘คนแรก’…และก็มีเขาแค่ ‘คนเดียว’
“ฉันเลี้ยงหลานฉันมากับมือ ฉันรู้จักหลานฉันดีพอ”
“งั้นคงไม่ต่างกันระหว่างน้ากับหลาน สงสัยเสี้ยมสอนกันมาอย่างดี ใช้วิธีสกปรกจับผู้ชายรวยๆ คุณอาจจะใช้ลูกไม้ตื้นๆ แบบนั้นกับพ่อผมได้ แต่เสียใจที่หลานคุณใช้ลูกไม้ตื้นๆ แบบนั้นกับผมไม่ได้!” เขาเกลียดพิมพ์พร เกลียดที่สุด หล่อนเป็นสาเหตุทำให้แม่เขาตรอมใจตาย เพราะแม่เขาเสียไม่ถึงสัปดาห์ พ่อก็พาผู้หญิงคนนี้เข้าบ้าน ซ้ำหล่อนยังพาหลานสาวมาอยู่ด้วยอีก
“อัคนี!”
“ออกไปจากบ้านหลังนี้ซะ ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณ!” ชี้หน้าไล่พิมพ์พรด้วยความโกรธเช่นกัน แต่พิมพ์พรไม่ยอม หล่อนโต้ตอบเสียงดัง
“คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้! คุณต้องรับผิดชอบยัยลดากับเด็กในท้องนั่น!”
“งั้นก็ไปเรียกบรรดาผู้ชายที่หลานคุณนอนด้วยมารับผิดชอบร่วมกันสิ!”
“พอเถอะค่ะน้าพิมพ์ขา ฮึกๆ”
“ไม่พอ! ยังไงเขาต้องรับผิดชอบ ไข่ทิ้งไว้แล้วปัดความรับผิดชอบแบบนี้ไม่ได้ คนทั้งคน!”
“ถ้ามันมีปัญหามากนักก็ไปเอาออก ไอ้เด็กนั่นน่ะ”