มะนาวหวาน

ความอบอุ่นที่โอบล้อมรอบตัวเธอยามอยู่ใกล้เขา เหมือนแสงอาทิตย์ยามเช้าที่ทั้งสดใสและอ่อนโยน แต่เหมือนมีบางอย่างที่เขาปิดบังเอาไว้ แล้วเธอจะได้เข้าถึงตัวตนของเขาหรือไม่
ความรักที่เขามอบให้เป็นเรื่องจริงอย่างที่พูดหรือเปล่า ผู้ชายที่สมบูรณ์พร้อมทุกอย่าง หนึ่งภพ จะหลงรักอะไรในตัวผู้หญิงธรรมดาๆอย่างมินทิตา กันแน่

ดวงตาคมกริบไล่สายตามองหญิงสาวที่นอนหลับมาสักพักใหญ่ๆด้วยสายตาเอ็นดู รอยยิ้มจางๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาอย่างห้ามไม่ได้ มือหนาไล่เกลี่ยเส้นผมบางส่วนของหญิงสาวที่ปรกอยู่ตรงข้างแก้มของเธออย่างแผ่วเบา หนึ่งภพโน้มใบหน้าลงกดริมฝีปากหนาของตัวเองลงบนหน้าผากกลมกลึงของเธออย่างหักห้ามใจตัวเองไม่ได้ ริมฝีปากได้รูปของเขาเลื่อนลงไปสัมผัสแก้มขาวนวลของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา หากเธอรู้คงจะโกรธ เขาเองไม่ค่อยได้ใกล้ชิดกับผู้หญิงคนนี้เท่าไหร่ ความสัมพันธ์ที่เกิดกับเธอเป็นแบบค่อยเป็นค่อยไป เป็นลักษณะที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับเขาหรือผู้หญิงคนไหนมาก่อน แม้ในใจอยากจะสัมผัสและใกล้ชิดเธอมากเท่าไหร่ แต่เขาก็ไม่อยากจะทำ ไม่ใช่กล้า แต่เป็นเพราะเขารู้สึกชอบอยู่เหมือนกันที่จะปล่อยให้เรื่องราวของเขากับเธอเป็นไปแบบนี้มากกว่า ช้าแต่มั่นคง

หญิงสาวรู้สึกถึงแรงสัมผัสอันแสนแผ่วเบาตรงใบหน้าของตัวเองจึงค่อยปรือตาลืมขึ้นมองไปรอบๆ ก็พบว่าชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงเบาะคนขับ โน้มตัวลงมาใกล้เธอมากเหลือเกิน พร้อมกับที่ดวงตาคมกล้าของเขาจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เปล่งประกายแปลกๆบางอย่าง

“ถึงแล้วเหรอคะ” มินทิตาถามอย่างตะกุกตะกักเพราะประหม่ากับความใกล้ชิดที่ไม่เคยพบพานมาก่อน และเธอก็ต้องหลบสายตาของชายหนุ่มทันทีเมื่อเขาส่งรอยยิ้มหวานบาดตามาให้ในระยะที่ใกล้ชิดขนาดนี้
“ถึงได้สักพักแล้วล่ะครับ” หญิงสาวขยับตัวออกห่างหนึ่งภพเล็กน้อย
“แล้วทำไมพี่หนึ่งไม่ปลุกนาวล่ะคะ”
ชายหนุ่มส่ายหน้าเล็กน้อยด้วยรอยยิ้มที่ฉาบไว้บนใบหน้าตลอดเวลา เป็นยิ้มที่ยิ้มทั้งปากและตาอย่างแท้จริง “พี่ไม่อยากรีบปลุก เวลานอนน้องนาวน่ารักดี พี่เลยอยากมองนานๆ”

เธอรู้สึกว่าเขาพูดได้อย่างหน้าตาเฉย น้ำเสียงราบเรียบเหมือนเป็นสิ่งธรรมดาๆที่เขาพูดออกมา แต่กลับทำให้คนฟังหายใจหายคอไม่ออกไปเลยทีเดียว ไม่น่าเชื่อผู้ชายอย่างหนึ่งภพที่ดูเป็นคนสุขุมเรียบร้อย กลับพูดจาลักษณะแบบนี้ได้อย่างไม่ขัดเขิน มันแทบเหมือนเป็นอีกบุคลิกหนึ่งของเขาเลยด้วยซ้ำ แล้วตกลงผู้ชายคนนี้เป็นคนยังไงกันแน่