จอมใจมาธาดอร์

อุ๊ย!
เบนิโตขยับเท้าเข้ารับร่างระหงแนบอก อกอิ่มแนบเบียดกับอกกว้าง กลิ่นดอกไม้สดกรุ่นใกล้จมูกโด่งคมสัน เขาก้มหน้ามองดวงหน้าหวานที่อยู่ใกล้จมูกและปากเหลือเกิน เนื้อตัวหล่อนนุ่มละมุน
ราวถูกสะกดให้อยู่นิ่ง
หญิงสาวเงยหน้ามองหน้าชายหนุ่ม ตอนยืนห่างกันเขาดูสูงกว่าหล่อนมาก แต่พออยู่ในระยะกระชั้นแบบนี้ทำไมรู้สึกว่าสูงไล่เลี่ยกัน หน้าเข้มอยู่ใกล้จนลมหายใจอุ่นรินรดสองแก้ม เขาก้มหาลงมาหา แทนที่หล่อนจะผลักออกกลับหลับตาสมยอม สมองสั่งให้ต่อต้าน แต่ร่างกายมันไม่ฟัง
ริมฝีปากเขาอุ่น แผ่วเบายามไล้ลงมายังเรียวปากอิ่มมาริตายกมือแตะไหล่เผยอปากแย้มรับลิ้นของเขา รู้สึกวาบหวามกับจูบแผ่วพลิ้ว ละมุนละไม ไร้เรี่ยวแรงต่อต้านเขา แพ้ให้กับอารมณ์รัญจวนที่เขาก่อขึ้น
มาธาดอร์หนุ่มถอนเรียวปากจากรวงผึ้งที่ทั้งหอมและหวานทว่ายังประคองร่างระหงเอาไว้ มือข้างที่ว่างลูบไล้เอวคอดกิ่ว
“ดูว่าคุณจะต้องการมากกว่าจูบ”
คนฟังเริ่มขยับตัว ใช้แขนยันอกกว้างเอาไว้ไม่ให้เข้ามาใกล้อีก จากความเขินอายกลายเป็นเสียหน้า อ้อมแขนของเบนิโตแน่นราวปลอกเหล็ก
“คุณต้องการอะไรผมรู้นะมาการิต้า จะปฏิเสธไปทำไม”
คำพูดของเขาแต่ละคำทิ่มแทงใจดวงน้อยเหลือเกิน เขาพูดขนาดนี้หล่อนยังตั้งสติตอบโต้กลับไปไม่ได้ เพราะมือใหญ่ที่ลูบไล้อยู่ช่วงเอว หญิงสาวรู้สึกราวถูกสัมผัสทั่วร่าง
“ม... ไม่ค่ะ ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น” แทบไม่เชื่อหูตัวเอง เสียงที่เคยกังวานใสกลับสั่นและขาดห้วง
“ฟังเสียงคุณสิ สั่นอย่างกับอะไร แล้วยังจะมาปฏิเสธ ผมอยากจูบคุณอีกนะ อยากทำอะไรมากกว่าจูบด้วยซ้ำ แต่เราไม่มีเวลาแล้วคุณพ่อของผมท่านคงมาถึงที่นี่แล้วล่ะ คุณรีบเข้าไปแต่งตัวเถอะ”
หญิงสาวคว้าเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำ ปิดประตูลงกลอน ยืนพิงประตูไว้ เขาพูดราวเห็นหล่อนเป็นสาวกร้านโลก เคยชายมาแล้วทั้งที่จริงเขาคือผู้ชายคนแรกที่ได้อยู่ใกล้ชิดกันมากขนาดนี้
ค่ำนี้เท่านั้น... หล่อนจะยอมทานข้าว แล้วนับจากคืนนี้ไป หญิงสาวจะไม่ยอมเจอเขาอีก จะไม่พูดคุย ไม่ทักทาย ทำเสมือนว่าไม่เคยรู้จักกันได้ยิ่งดี
เกือบสิบนาทีมาริตาถึงเดินออกจากห้องน้ำ พบนัยน์ตาสีฟ้าที่กำลังนั่งมองหล่อนอยู่บนเตียง สายตาคู่นั้นทำหล่อนสั่นไปทั้งตัว เขามีท่าที่ผ่อนคลายผิดกับหล่อนราวหน้ามือหลังมือ