เกิดใหม่ทั้งที ขอสามีดีๆ กว่านี้ไม่ได้แล้วหรือ

หากรู้ว่าท่านเป็นแบบนี้ แม้แต่เงา ข้าก็รังเกียจ บุรุษอย่างท่าน อย่าว่าแต่ได้ภรรยาเป็นคนเลย แม้แต่สุนัขก็ยังไม่คู่ควร
...........................................

"กระโดดลงมา!"

"ไม่! ไม่ลง ข้ากลัวกลัวตก" อิ๋นเอ๋อร์ส่ายหน้า

"ข้าสั่งให้กระโดดก็ต้องกระโดด!"

"ไม่ ไม่เอา ไม่กระโดด" นางเกาะกิ่งไม้เอาไว้แน่น สูงขนาดนี้ขืนกระโดดลงไป ไม่ตายก็คงคางเหลือง

แม่ทัพเหล่ยหลางรู้สึกอ่อนใจกับนางเป็นยิ่งนัก เหตุใดจึงดื้อด้านเช่นนี้

"หากเจ้าไม่กระโดด ข้าจะฆ่าสาวใช้เจ้าซะ" เขาเปลี่ยนมาใช้วิธีข่มขู่

"อย่านะ! อย่าทำอะไรซวงเอ๋อร์"

"งั้นก็กระโดดลงมา เดี๋ยว...นี้"

"ถ้าข้ากระโดด ท่านต้องรับข้าด้วย เช่นนั้นข้าก็ไม่โดด"

แม่ทัพเหล่ยหลางไม่ตอบ เขาก้าวเข้าไปใกล้ต้นไม้มากขึ้น สายตาจับจ้องอยู่ที่สตรีด้านบน นางจึงเข้าใจว่าเขาตอบรับ

"รับข้าดีๆ นะ ข้าจะโดดแล้ว ย๊ากกก"

ฟลุบ

เกิดความเงียบชั่วขณะ แม่ทัพเหล่ยหลางตีหน้านิ่ง มองสตรีที่นอนฟุบอยู่ตรงแทบเท้าด้วยสีหน้าสบาย อิ๋นเอ๋อร์ขยับตัวอย่างยากลำบาก นางทั้งจุกทั้งเจ็บเพราะร่างกายกระแทกพื้นเข้าไปเต็มแรง ก่อนใบหน้างามจะเงยขึ้นมองบุรุษกายสูงองอาจด้วยความแค้นฝังลึก นางฝืนยกมือขึ้นชี้หน้าหล่ออันตรายนั้น

"แม่ทัพจอมโฉด เจ้า เจ้าหลอกข้า!"

จีนโบราณอีกเรื่องของอมยิ้มรสขม หวังว่าจะทำให้ท่านผู้อ่านมีความสุขไม่มากก็น้อยนะคะ