ผู้กองคราม

เพราะต้องการหาแรงบันดาลใจมาเขียนนิยายหลังจากเรียนจบ ประทานพรจึงเดินทางไปจังหวัดน่าน แต่การไปน่านคราวนี้เธอกลับได้เจอร้อยเอกคณาธิป ผู้ชายที่เธอเคยบอกชอบและบล็อกเขาเมื่อหกปีที่แล้วอย่างไม่คาดคิด...

"ผู้กองจำหนูได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเลยเหรอ..."

"ที่เราเคยบอกว่าชอบพี่ ชอบจริงเหรอ..."


...ตัวอย่าง...

"ดูเราเครียด ๆ นะ แค่สูดกลิ่นชาเขียวแค่นี้ก็เมาแล้วเหรอ"

"เปล่านะคะ ไม่ได้เมาง่ายขนาดนั้นซะหน่อย"

"ไม่เมาง่ายจริงเหรอ งั้นดวลเหล้ากับพี่เป็นไง"

"จะมอมหนูเหรอ"

"ว่าไป ใครจะกล้ามอมหนู ก็หนูบอกเองไม่ใช่เหรอว่าไม่ได้เมาง่าย แต่พี่อะคออ่อนมากนะ"

ทำไมโดนเขาเรียกว่าหนูทีไรฉันต้องใจสั่นและหน้าร้อนวูบวาบแบบนี้ด้วยวะ!

"ใครจะเชื่อ"

"เชื่อพี่หน่อย"

"ไม่เชื่อหรอกค่ะ"

"เชื่อสักนิดก็ยังดี"

"ไม่ดี"

"ดีสิ"

"ดีตรงไหน"

"ก็ดีตรงนี้"

"ทำไมผู้กองถึงชอบพูดมากเวลาอยู่กับหนูสองคนทั้งที่เวลาอยู่กับคนเยอะ ๆ ทั้งเก๊กและแทบไม่พูดอะไรเหมือนกลัวดอกพิกุลจะร่วง"

"พี่คงเก็บกด"

"กับคนอื่นเวลาอยู่ด้วยกันสองคนก็เป็นแบบเดียวกับตอนที่อยู่กับหนูใช่ไหมคะ"

"กับคนอื่นนี่กับใคร มันต้องแยกเป็นกรณี ต้องระบุตัวมาให้ชัด"

"ก็อย่างอยู่กับพี่ยอด"

"อยู่กับหมวดยอดก็ตามที่เราเห็น"

"แล้วถ้าอยู่กับสาว ๆ "

"สาว ๆ คนไหน พี่ไม่ได้อยู่กับสาว ๆ ที่ไหนมาหลายปีแล้ว ที่อยู่ด้วยตอนนี้ก็มีแต่คนนี้แหละ"

"หมายถึงหนูเหรอ"

"ไม่ใช่มั้ง"

"แล้วสาวที่ชื่อรัศมีที่อยู่ท่าวังผาล่ะ"

"อยู่กับสาวคนไหนก็ไม่เหมือนอยู่กับสาวคนนี้หรอก"

"สาวคนนี้หมายถึงสาวคนไหนอีกล่ะคะ"

"เราจะคุยกันรู้เรื่องไหม ทำไมคุยกับเรามันเข้าใจยากจัง"

"ก็ผู้กองชอบพูดวกไปวนมาเหมือนคนเมา"

"พี่ว่าเราน่าจะเมามากกว่า"

"หนูไม่ได้เมาสักหน่อย ยังไม่ได้กินเหล้า"

"คนเราคงเมาอย่างอื่นที่ไม่ใช่เหล้าได้"

"อะไรบ้างล่ะคะ"

"เมาแดด เมาลม หรือบางทีอาจจะเมารัก"