เธอเท่านั้น : The One and Only

จีนรั้งฉันเข้าไปกอดไว้ ตอนนี้เราสองคนแนบชิดกันที่สุดตั้งแต่เราเริ่มโตขึ้น ฉันที่รู้สึกแปลกๆ กับสัมผัสนี้ มันไม่เหมือนกับตอนเด็กๆ ที่เรากอดกันเลย แต่ก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะขัดขืนกอดของจีน ยืนนิ่งๆ ในอ้อมกอดของจีน
“อยู่แบบนี้แป๊บนึง พรุ่งนี้ไม่เจอกันแล้วนะ ไม่เจอกันนานเลย” จีนพูดมาเบาๆ จนฉันรู้สึกว่าน้ำตาฉันไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว และจีนก็น่าจะสัมผัสได้ถึงน้ำตาฉันที่ไหลอยู่กับเสื้อจีน จีนผละออกจากฉันแต่ยังจับไหล่ฉันไว้ทั้งสองข้าง
“แก ไม่ไปได้มั้ย ฮือ...” ฉันถามจีนไปทั้งๆ ที่ยังสะอึกสะอื้นอยู่
“ร้องเป็นเด็กเลย ไม่เอาดิ ไปไม่นานหรอก อยู่นี่ห้ามขี้แยไม่มีใครเช็ดน้ำตาให้นะ” จีนพูดพร้อมกันเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างเบามือ และดึงฉันเข้าไปกอดอีกครั้ง คราวนี้ฉันกอดตอบจีนอย่างง่ายดายอยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้ ไม่อยากให้จีนหายไปเลย

. . .

“จีน...” ฉันเรียกจีนไปด้วยเสียงที่แผ่วเบาเพื่อเตือนจีนว่าที่นี่เป็นออฟฟิศไม่ควรทำแบบนี้ แต่ความรู้สึกที่ย้อนแย้งกลับทำให้ฉันรู้สึกว่าอ้อมกอดของจีนมีความรู้สึกปลอดภัย คุ้นเคยและอบอุ่นฉันไม่อยากออกจากอ้อมกอดนี้เลย ฉันคิดถึงจีนจริงๆ นะ ตอนเด็กถึงจีนจะแกล้งฉันมากแค่ไหนแต่ถ้ามีใครมาทำอะไรฉันจีนก็จะจัดการให้ตลอด ฉันยืนนิ่งๆ จนรู้สึกสงบลงและกล้าที่จะกอดตอบจีนไป
“คิดถึง” จีนพูดกับฉันมา
“เหมือนกัน” ฉันตอบจีนไป แล้วผละออกจากกอดจีน