รวยเสน่ห์

“คุณสิงห์ทานมั้ยคะ”
เธอเดินกลับมาพร้อมกระทงใบตองในมือ นิ้วเรียวหยิบตั้กแตนทอดยื่นไปตรงหน้า ดูเหมือนเป็นการชักชวนธรรมดาหากแต่คนถูกชวนแอบสังเกตเห็นแววตาท้าทายอยู่ในที
“ไม่เอาดีกว่าครับ”
สิงห์บดินทร์ส่ายหน้าปฏิเสธ
ส่งผลให้รอยยิ้มเด็กเกเรผุดขึ้นมุมปากเมื่อคำตอบเป็นไปตามที่คิด เสียงหวานกระเซ้าต่ออย่างย่ามใจ มือไม้ยังโบกแมลงหกขาลอยไปลอยมาหน้าชายหนุ่มไม่หยุด
“อร่อยนะ เผลอๆโปรตีนสูงกว่าแซลมอนด้วยซ้ำแต่อย่างว่าแหละเนอะ เด็กนอกอย่างคุณคงไม่ถนัดแนวนี้”
“ครับ ตั๊กแตนทานแล้วขามันเกี่ยวเหงือก”
“ผมชอบรถด่วนมากกว่า”
เขาว่าพลางหยิบหนอนตัวขาวในกระทงเข้าปากหน้าตาเฉย ไม่สนใจสีหน้าตกใจของคนขี้แกล้ง
อยากจะรู้จริงๆในสายตาเธอ เขาเป็นผู้ชายแบบไหนกัน
“แหล่งข่าวมั่วชัวร์ มั่วแน่ๆ”
สิงห์บดินทร์พยายามเงี่ยหูฟังหากแต่ไม่สามารถจับใจความได้ว่าหญิงสาวบ่นพึมพำอะไร
“ว่าอะไรนะครับ”
“อ้ออ ไฟทางเดินมันสลัวน่ะ ไม่รู้จะประหยัดไฟอะไรกันนักหนา”
จีลันดาแสร้งบ่นกระปอดกระแปดแล้วออกเดินต่ออย่างเนียนๆ
ขณะที่สิงห์บดินทร์เงยหน้ามองหลอดไฟสีส้มที่สว่างจ้าตามร้านค้าอย่างงงๆ
เขาว่ามันก็สว่างดี