รอยชัง

เธอหลอกใช้หัวใจรักของเขาเพื่อเข้าหาผู้ชายอีกคน...บัดนี้ถึงคราวที่เขาจะ...เอา...คืน

นิ้วเรียวสวยค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตผ้าชีฟองออกทีละเม็ดๆ ด้วยมืออันสั่นเทา เธอพยายามกลืนก้อนแข็งๆ ซึ่งรื้อขึ้นมากลับลงไปในลำคออย่างยากลำบาก...อยากให้เวลาหยุดหมุน จะได้ไม่ต้องฝืนใจทำสิ่งอันน่าอัปยศอดสูเช่นนี้ ทว่าดูเหมือนเป็นไปไม่ได้ในเมื่อยังคงได้ยินเสียงติ๊กๆ ของเข็มนาฬิกาบนฝาผนัง แหวกผ่านความเงียบงันขึ้นมา...

เชิ้ตตัวสวยถูกถอดออกจากเรือนร่างงามเมื่อกระดุมเม็ดสุดท้ายเป็นอิสระ เผยให้เห็นเนินเนื้อขาวผ่อง โผล่พ้นบราเซียสีหวานออกมาอย่างท้าทาย นิ้วเรียวยาวค่อยๆ เคลื่อนไปยังซิปกระโปรงก่อนรูดลงส่งมันไปกองรวมกับเสื้อตัวเก่งในวินาทีต่อจากนั้น

บัดนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวบนกายสาวจึงเหลือเพียงบราเซียกับแพนตี้ลูกไม้ตัวจิ๋ว...

ร่างกึ่งเปลือยได้แต่ใช้ฝ่ามือน้อยคอยปิดป้องส่วนสงวน แต่คล้ายกับไม่มีประโยชน์อะไร ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศยังคงเป่าชำแรกผ่านเนื้อเนียนทะลุเข้าไปถึงขั้วหัวใจจนสะท้านไหว ความรู้สึกกระดากอายพวยพุ่งจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนีให้มันรู้แล้วรู้รอด

หญิงสาวไม่กล้าแม้แต่จะช้อนตาขึ้นมองชายหนุ่มร่างกำยำซึ่งไขว่ห้างนั่งเอามือกอดอกอยู่บนโซฟา

“ไอ้สองชิ้นนั่นจะเหลือไว้ทำไม” เสียงเข้มกังวานก้องราวกับเสียงของปีศาจร้ายที่จ้องจะต้อนเหยื่อให้จนมุม

“อะไรนะ...” หญิงสาวอุทานหน้าตาตื่น แหงนหน้าขึ้นมองไปยังต้นเสียงลืมความขัดเขินในทันที หวังว่าตนเองคงหูฝาดเป็นแน่

“อ้าว คุณผู้หญิง ก็ผมจะเช็คสินค้า ใครจะไปรู้ว่าของที่อยู่ภายใต้สองชิ้นจ้อยนั่นอาจจะมีตำหนิก็ได้ ถ้าเป็นอย่างนั้นผมก็ขาดทุนแย่” สีหน้าเยาะเย้ยบวกกับน้ำเสียงหมิ่นหยาม ทำให้คิดเป็นอื่นไปไม่ได้นอกจาก...ความสะใจ