จูบนั้นตลอดกาล

มีเพียงสัมผัสเดียวเท่านั้น
ที่ทำให้สรัยรู้สึกถึงมันได้...
...สัมผัสนั้น...
คือจุมพิตจากชายผู้ล้มทับอยู่ในเวลานี้!

สติสัมปชัญญะที่อ่อนลงไปทุกทีๆ...
กลับถูกปลุกขึ้นใหม่
เปลวไฟที่ใต้ผิวหนังถูกสยบเมื่อจุมพิตนั้น
สะกดทุกสิ่งทุกอย่างลงชะงัด
และความแจ่มชัดก็กลับคืนมาสู่ดวงตาที่พร่ามัว

จุมพิตถูกถอนออกอย่างช้าๆ
ก่อนที่สรัยจะได้พบกับใบหน้าที่ฉายความตกใจของผู้ชายคนนี้

“คุณ...!” สรัยเกือบจะหยุดหายใจไปเดี๋ยวนั้น “นี่คุณ...อีกแล้ว...เหรอ”

“คุณเป็นแบบเมื่อคืนนั้นเลย...”

คำถามนั้น...ราวกับจะเตือนสรัยให้นึกได้ว่า...
‘คืนนั้น’ หล่อนรอดชีวิตมาได้ก็เพราะ...ธนภพ!